Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που προβλήθηκε πρώτη φορά το βίντεο του antifa projector «Του θεού τα πράγματα». Στο βίντεο αυτό τεκμηριώνεται με ιστορικά στοιχεία και σύγχρονα ντοκουμέντα ο διαχρονικός ρόλος της εκκλησίας, σαν οργανικό κομμάτι του βαθέως κράτος, πόλος εξουσίας, ιδεολογικός μηχανισμός και τεράστια μπίζνα. Την περίοδο που μεσολάβησε τίποτα δεν άλλαξε ουσιαστικά (πέρα από επιμέρους λεπτομέρειες όπως το άνοιγμα ιδιωτικού αποτεφρωτηρίου) παρά τις κατά καιρούς αναγγελίες για βήματα προς τον διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας (ειδικά από την προηγούμενη κυβέρνηση). Αντίθετα, η εκκλησία έδειξε ξανά και ξανά ότι δεν έχει χάσει τη δύναμή της ούτε και τη διάθεσή της να παρεμβαίνει στις μεγάλες «εθνικές κρίσεις» (βλ. μακεδονικά συλλαλητήρια ή κρίση του Έβρου).

Κι αν υπήρχε καμία αμφιβολία, ήρθε να τη διαλύσει το τελευταίο δίμηνο και η διαχείριση της επιδημίας του covid19 για το οποίο θα χρειαζόταν ειδικό κεφάλαιο στο βίντεο. Από την άρνηση της Ιεράς Συνόδου να κλείσει τις εκκλησίες ακόμα και τις παραμονές γενικής απαγόρευσης κυκλοφορίας μέχρι τη διαφήμιση των ιαματικών δυνατοτήτων του αγιασμού και από τις παράνομες μεταλήψεις σε ταράτσες και πίσω πόρτες μέχρι τις απειλές για αντάρτικες λειτουργίες μέσα στο Πάσχα, η συμμορία με τα μαύρα αγωνίζεται λυσσασμένα για να διασώσει το μεγαλύτερο ετήσιο event της. Απέναντι στις διάφορες παλινωδίες των τράγων, υψώθηκαν οι γνωστές φωνές  περί σκοταδισμού, οπισθοδρομικότητας και αντιεπιστημονικού πνεύματος, που χάνουν ακριβώς  την γενική εικόνα που φανερώνει το βίντεο αυτό: δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μάτσο φανατικούς που «ρισκάρουν την υγεία του ποιμνίου» αλλά για έναν μηχανισμό με μακραίωνη ιστορία που θέτει εαυτόν υπεράνω πολιτικών αποφάσεων ή ιατρικών πρωτοκόλλων και μια αδίστακτη επιχείρηση που αρνείται να χάσει τους πιστούς/πελάτες της.