Απ’ όσα γράψανε διάφοροι που προφανώς δεν πολυτριγυρνάνε στην Κυψέλη και καταλαβαίνουν τις ευχάριστες αλλαγές στους τοίχους της πόλης μόνο όταν το ποστάρουν κάποιες γελοίες εφημερίδες ή μηντιακές πολιτικές σκουπιδοπερσόνες στα social media, αυτό που ισχύει είναι ότι είμαστε βάνδαλοι κι όχι καλλιτέχνες. Ισχύει επίσης ότι έχουμε αλλεργία στην λέξη πατρίδα. Έχουμε γενικά αλλεργία στις λέξεις που μας βάζουν στην ίδια κουβέντα με τα αφεντικά μας που “ζορίζονται μωρέ κι αυτά”, με τους μπάτσους που “κι αυτοί την δουλειά τους κάνουν”, τους πολιτικούς που “μας παιδεύουν για το καλό μας”.

Οι λέξεις που μας ενδιαφέρουν είναι από σλανγκ πολυεθνικών γειτονιών, είναι από διαλέκτους που έχουν απαγορευτεί σε εκκαθαρίσεις, έχουν σπαστή προφορά και είναι αυτές που κάνουν τον κόσμο να γυρίζει. Η μόνη τέχνη που θα μπορούσε να μας ενδιαφέρει μ’ αυτές τις λέξεις θα γραφτεί, και θα είναι βρώμικη.

Στις γειτονιές της Ισταμπούλ, στα Τίρανα, στην Τεχεράνη, στα Σκόπια και στην Κυψέλη. Και παντού.

antifa Shalala