Στο βιβλίο της Στη Γάζα τολμώ να ονειρεύομαι, η Ράνα Σουμπάιρ καταγράφει σχεδόν χωρίς ανάσα την καθημερινότητα μιας Παλαιστίνιας γυναίκας, μητέρας, δασκάλας και κατοίκου της Γάζας. Η Σουμπάιρ γράφει για τις μικρές ανάγκες και επιθυμίες, για πτυχές της ζωής για τις οποίες στη Δύση δεν φτάνουμε καν να αναρωτηθούμε όταν φανταζόμαστε τη ζωή σε εμπόλεμες ζώνες διαρκείας. Γράφει για όσα περιλαμβάνονται στο σουμούντ, την καθημερινή αντίσταση, τους ακτιβισμούς της καθημερινής ζωής, τη δυνατότητα να χαίρεσαι και να ελπίζεις σε ένα εχθρικό περιβάλλον, κάτω από υπερηχητικούς κρότους και δίπλα σε συντρίμμια.