«(…)είτε «εμείς» (οι κάθε φορά πρωτοκοσμικοί «ντόπιοι») αναγνωρίζουμε την οικουμενικότητα της τάξης μας προσπαθώντας να εξασφαλίσουμε, για κάθε τμήμα της, τα όποια «προνόμια» μας έχουν απομείνει· είτε θα αφεθούμε στην μετατροπή μας σε μια θάλασσα φουκαράδων των οποίων η «αξία» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ανθρωπιστικά υπολογισμένη: ένα πιάτο φαΐ  και μια αλλαξιά ρούχα από δεύτερο χέρι.

(…)

Mόνο η τρομακτική επίγνωση ότι η βία που επιβάλλεται μέσω των σύγχρονων «μεταναστευτικών πολιτικών» είναι η βία που αφορά σήμερα εκείνους και αύριο εμάς μπορεί όχι μόνο να κρατήσει ανοικτούς τους ταξικούς μας λογαριασμούς αλλά και να τους μεγαλώσει. Mην ξεγελιέται κανείς: κοιτάξτε καλά ποιοι είναι αυτοί που κυνηγούν τους μετανάστες. Προσέξτε τους καλά: νομίζετε ότι υπό τις αυριανές συνθήκες θα «περιοριστούν» μόνο σ’ αυτούς;»

περιοδικό Sarajevo, 10.2009

Λέσβος/ Ένας χώρος 300.000 στρεμμάτων, πρώην πεδίο βολής, κάποτε αρχαιολογικός χώρος. Τώρα, το Καρά Τεπέ. 850 σκηνές, 7.500 γυναίκες και άντρες, μετανάστριες και μετανάστες, οι εγκλωβισμένοι του ελληνικού κράτους στη Νέα Μόρια. Στο Καρά Τεπέ απαγορεύεται η είσοδος στους δημοσιογράφους και στους φωτορεπόρτερ «επειδή υπάρχει ο φόβος της μεταφοράς του COVID στους κατοίκους του». Πολύ πριν νοιαστούν οι μετανάστριες για τον COVID, έχουν να νοιαστούν για τις συνεχείς διακοπές ρεύματος, για το ότι περισσότεροι από αυτούς πάσχουν από αναπνευστικά εξαιτίας της υγρασίας του στρατοπέδου και της απουσίας θέρμανσης, για το ότι έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει καμία υγειονομική περίθαλψη. Ο ίδιος ο COVID μετατρέπεται σε άλλη μια αφορμή για να καθυστερήσουν οι αιτήσεις ασύλου. Κι οι παράνομες επαναπροωθήσεις, με το γνωστό, δολοφονικό, σπρώξιμο της βάρκας τους από Έλληνες λιμενόμπατσους, έχουν γίνει πια κανονικότητα.

Έβρος/ Ένα χρόνο μετά τους πυροβολισμούς στα σύνορα και τα εθνικιστικά παραληρήματα, τα ίδια καθάρματα σχεδιάζουν ξανά τα σύνορα- φρούρια στα πρότυπα μιας σάι-φάι πραγματικότητας. Ένας καινούριος φράχτης μήκους 26 χιλιομέτρων και ύψους 5 μέτρων, ηχοβολιστικά συστήματα, drones, και ένα 24ωρο σύστημα ηλεκτρονικής παρακολούθησης, τεθωρακισμένα και 400 παραπάνω συνοριοφύλακες, μας θυμίζουν πως ο πόλεμος είναι εδώ και ότι το ελληνικό κράτος όσο και να κλαψουρίζει για τα χρήματα που δεν υπάρχουν, όσο και να μας παρακαλάει να κάνουμε όλοι υπομονή, μπορεί μια χαρά να ξοδεύει για την οχύρωσή του εντός και εκτός των συνόρων. Δεν πρόκειται για παραλογισμό, πρόκειται για το παλιό, γνωστό παιχνίδι: «τάξη εναντίον τάξης» -στο κόκκινο. Απ΄ τα σύνορα στο κέντρο. Κι αν τους ντόπιους το να στριμώχνουν τη ζωή τους σε 6 κωδικούς και με απαγόρευση κυκλοφορίας τους κάνει να βλέπουν κατάματα τον νέο φασισμό, για τις μετανάστριες χωρίς χαρτιά, που γνωρίζουν πως είναι ο πρώτος στόχος στους ελέγχους των μπάτσων, η κυκλοφορία στο δρόμο γίνεται ακόμα πιο ζόρικη. Και για τις υπόλοιπες και τους υπόλοιπους που είναι στοιβαγμένοι στους ελαιώνες αυτού του τόπου όπου οι καραντίνες διαδέχονται ασταμάτητα η μία την άλλη, το κράτος σχεδιάζει γι΄ αυτούς τεχνολογίες ελέγχου και πειθάρχηση, συνοδευμένα με αντιτουρκική προπαγάνδα.

Όμως οι μετανάστες και οι μετανάστριες αγωνίζονται και συνεχίζουν. Συναντιούνται, κουβεντιάζουν, μαγειρεύουν, παίζουν στους δρόμους και στα πάρκα. Οργανώνονται και εξεγείρονται στα κέντρα κράτησης.

Συνεχίζουμε να παίρνουμε δύναμη και παράδειγμα από τη στάση τους, συνεχίζουμε να απαιτούμε -γι΄ αυτούς και για όλους μας-

(Χαρτιά και) Λευτεριά στους μετανάστες και τις μετανάστριες.

Απ’ την Ορεστιάδα και το Καρά Τεπέ μέχρι το κέντρο της Αθήνας.