Για τους μετανάστες και τις μετανάστριες, η καραντίνα είναι το πρόσχημα της διαρκούς φυλάκισης.

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, σ’ όλη την περίοδο της πανδημίας, οι κρατικές δομές για τους μετανάστ(ρι)ες μετατρέπονται σιωπηλά σε χώρους υγειονομικού (και όχι μόνο) εγκλεισμού. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, οι μαζικές επαναπροωθήσεις έχουν γίνει επίσημη κρατική πολιτική. Τι ήρθε όμως να προστεθεί τώρα; Η επιβολή μιας συνθήκης διαρκούς –ουσιαστικά- φυλάκισης και στα ανοιχτά κέντρα «φιλοξενίας».

Όλοι/ες θα έπρεπε να το ξέρουν πια: ο κόσμος των στρατοπέδων είναι το υπόγειο της ταξικής μας υποτίμησης. Αντίστροφα, για τα ντόπια αφεντικά και το κράτος τους, πρέπει να παραμένουν ως αυτό που είναι: κολαστήρια. Κολαστήρια, τα οποία να λειτουργούν ως παραδείγματα ενεργητικής αποτροπής για τους μετανάστες και τις μετανάστριες.

Κολαστήρια, όπου οι αυτοκτονίες, όπως αυτή του 24χρονου Κούρδου Ι.Ε. στην Κόρινθο τον προηγούμενο Μάρτιο, ή οι «αιφνίδιοι» θάνατοι του 28χρονου Abdul Jallel στις 2/05 και του 51χρονου Ιρανού στις 9/5, στην ΒΙΑΛ της Χίου, είναι κάτι περισσότερο από αναμενόμενες. Και δεν μπορεί παρά να γίνονται αντιληπτές ως αυτό ακριβώς που είναι: δηλαδή ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, που όμως παραμένουν έξω από τα βλέμματα των ντόπιων.

Όλοι/ες θα έπρεπε να το ξέρουν πια: εν μέσω κρίσης, η βαρβαρότητα των αφεντικών και του κράτους τους έχει μόνο τα όρια που βάζουν εδώ κι εκεί οι κόντρες μας. Όλοι/ες θα έπρεπε να το ξέρουν πια: σε μια εποχή που αλέθει ζωές, ακόμα και με πρόσχημα την προστασία τους, η οργή, το ταξικό μας μίσος είναι μια υπαρξιακή συνθήκη.
Για να μπορέσουμε να σταθούμε, μαζί τους μετανάστες και τις μετανάστριες, απέναντι σ’ αυτήν την κανιβαλική μηχανή.