Όταν ο «ανθρωπισμός» χαμογελά…
Ο ελληνικός θεσμικός «ανθρωπισμός» βρίσκεται πλέον στα καλύτερά του, την στιγμή που τα σύνορα έχουν κλείσει και πρόσφυγες πολέμου/μετανάστες εργάτες δεν έχουν πλέον δίοδο διαφυγής από το ελληνικό έδαφος. Τα hot-spots/κέντρα διαλογής δουλεύουν κανονικά και διαχωρίζουν τους νεοεισερχόμενους με βάση την χώρα καταγωγής, ενώ το ελληνικό κράτος υπολογίζει στην στρατο-αστυνομία του ΝΑΤΟ και της FRONTEX, τόσο «για ν’ ανακοπούν οι ροές προσφύγων και μεταναστών» (ή να «πνιγούν», το ίδιο είναι), όσο και να πάρουν μια ευνοϊκή (για την ελληνική διπλωματία) θέση στις ελληνοτουρκικές διαφορές.

…δείχνει τα δόντια του και προετοιμάζεται για το επόμενο επεισόδιο: έναν «ανθρωπισμό» σε συσκευασία στρατοπέδου πια!
Ταυτόχρονα ο ελληνικός «ανθρωπισμός» έχει ευννοήσει την συγκέντρωση των προσφύγων στην Ειδομένη σαν μέσο πίεσης προς την ΕΕ, φροντίζοντας παράλληλα οι συνθήκες ζωής εκεί να είναι τόσο απάνθρωπες κι άσχημες, ώστε ν’ αποθαρρυνθούν όσοι/ες θέλουν να περάσουν τα σύνορα και τελικά να φύγουν πάλι πίσω. Τόσο «πονόψυχος» είναι για το δράμα των προσφύγων.
Και καθώς είναι τόσο πονόψυχος, ο στρατός του φτιάχνει «καταυλισμούς προσφύγων» εδώ κι εκεί. Κάνει δηλαδή εκείνο που υποτίθεται ότι ξόρκιζε τους τελευταίους μήνες: φτιάχνει «αποθήκες ψυχών», όπου πρόσφυγες και μετανάστες θα συντηρούνται ίσα-ίσα για να επιβιώνουν. Οι σχεδιαστές του ελληνικού «ανθρωπισμού» φυσικά θα ήθελαν όλος αυτός ο κόσμος να επιβιώνει «λαθραία», βουβά –μακριά από τις πόλεις και τη δημοσιότητα- και ήσυχα.

Αλλά φαίνεται πως δεν εκτίμησαν σωστά τα πράγματα. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν χωράνε στα προκατασκευασμένα καλούπια ενός φτηνού «ανθρωπισμού» -που επιπλέον έχει και ημερομηνία λήξης. Δεν είναι αντικείμενα φιλανθρωπίας ή ξεπλύματος ενοχών. Είναι ενεργά και μαχητικά υποκείμενα. Ρίχνουν φράχτες, διασχίζουν ποτάμια και αμφισβητούν έμπρακτα τις συμφωνίες των κυρίων στα μεγάλα στρογγυλά τραπέζια. Υποφέρουν μαζί, αλλά περπατάνε πλάι-πλάι. Κι αυτό δεν το μάθανε στην ουρά των συσσιτίων· είναι ένα «μάθημα» της καπιταλιστικής και κρατικής βαρβαρότητας από τη Συρία ή οπουδήποτε αλλού. Κι είναι κάτι που αξίζει το μέγιστο του σεβασμού μας…