Και τελικά; Ελευθερία! Τα «χαρτάκια» έγιναν «green pass», η «απειλή των κρουσμάτων» αντικαταστάθηκε από την «απειλή των ανεμβολίαστων», η καραντίνα έγινε «τοπικό lockdown», καθολικός έλεγχος και καταγραφή της κυκλοφορίας μέσω των «πιστοποιητικών», οι πλατείες των «ασυμπτωματικών» έγιναν οι πλατείες των «ανεμβολίαστων», «των ανορθολογικών» και των «συνωμοσιολόγων».

Ο μαζικός εμβολιασμός είναι σχεδιασμένος να αποτύχει. Η σχεδιασμένη αποτυχία του εξυπηρετεί την διατίμηση της εργατικής δύναμης και τον βίαιο μετασχηματισμό της ταξικής σύνθεσης. Στοχεύει να παράξει ένα σύστημα προνομίων και απαγορεύσεων που μας σπρώχνει στα όρια της νομιμότητας. Το πιστοποιητικό εμβολιασμού δεν είναι «το διαβατήριο προς την ελευθερία». Είναι το πιο εμφανές τεκμήριο της θεσμοθέτησης των διαχωρισμών. Είναι το σύμβολο του «υγειονομικού απαρτχάιντ» που χτίζεται μέρα με τη μέρα μπροστά στα μάτια μας.

Η ιστορία αυτή, όμως, δεν είναι καινούρια: το διακύβευμα δεν είναι ο «εμβολιασμός», αλλά η επιτυχία του εκβιασμού· όχι η «ανοσία», αλλά η καθολική υπαγωγή στις κρατικές προσταγές και τον καπιταλιστικό ορισμό της «υγείας»· όχι η «υγεία», αλλά το μονοπώλιο του κρατικού λόγου γι’ αυτήν. Ο νέος φασισμός είναι παλιός: είναι η διαίρεση της εργατικής τάξης, η υπαγωγή στο κράτος και η διατίμηση της εργατικής δύναμης. Ο νέος φασισμός είναι παλιός: είναι τα υγειονομικά σύνορα και ο παραγωγικός αποκλεισμός από τους κρατικούς μηχανισμούς πρόνοιας. Ο νέος φασισμός είναι νέος: είναι η ιστορική συνθήκη του παρόντος της πολυεθνικής εργατικής τάξης. Το «ψηφιακό κράτος» και η «ανοσία» είναι ακριβώς αυτή η «θύελλα της προόδου». Είναι ο παλιός κόσμος που χάνεται και το μέλλον που μας δείχνει τα δόντια του.

Κάποιοι γνέφουν συγκαταβατικά, ζητώντας κι άλλα (ή καλύτερα) μέτρα. Κάποιοι άλλοι έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό και μελαγχολούν για τον παλιό κόσμο που χάνεται. Ούτε συναίνεση, ούτε μελαγχολία.

Η μόνη μας ευθύνη

Σαμποτάζ στο υγειονομικό απαρτχάιντ

Γιατί να εμπιστευτεί κάποιος την ιστορία, όταν υπάρχουν τόσοι ειδικοί να του λένε τι να κάνει; Γιατί κάποια να ασχοληθεί με την ερασιτεχνική και πολιτικά τοποθετημένη θεωρία όταν υπάρχουν τόσες έτοιμες απόψεις; Γιατί να ασχοληθεί τελικά καμία με τη ζωή της την ίδια όταν μπορεί να εναποθέσει την εργασία και την καθημερινότητα του, στις θερμές αγκάλες της κρατικής προσταγής; Αφού μέχρι εδώ πάμε καλά, τι να τις κάνεις τις συζητήσεις;

Αν βλέπετε τόσο καιρό ανθρώπους να περπατάνε ανάποδα δεν φταίτε εσείς! Και δεν φταίτε, γιατί τα παραπάνω ερωτήματα δεν έχουν βρει ακόμα πειστικές απαντήσεις. Ας τους δώσουμε όμως μια ευκαιρία. Ίσως στο τέλος της ημέρας να περπατάμε με το κεφάλι μας στη θέση του: με το παρελθόν να μοιάζει περισσότερο με ιστορία· με το παρόν τοποθετήμενο μέσα στην προλεταριακή μας εμπειρία. Ίσως η ταξική συνείδηση να είναι ο πιο σαφής και συνεκτικός τρόπος να βλέπει καμιά τον κόσμο.

το έντυπο που μοιράστηκε στην εκδήλωση μπορειτε να το κατεβάσετε από εδώ

Στις 5 Νοεμβρίου 2020 πραγματοποιήθηκε στο αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Περιστερίου η παραπάνω εκδήλωση.

Εδώ μπορείτε να ακούσετε την εισήγηση και τμήμα της συζήτησης που ακολούθησε