Τις εκδηλώσεις τις κάνουμε για να παρουσιάσουμε μία συλλογική πολιτική δουλειά. Όχι από κάποια ακαδημαϊκού τύπου κάψα αλλά από την ανάγκη τα πολιτικά εργαλεία που μας συντροφεύουν στις κόντρες απέναντι στο ελληνικό κράτος, απέναντι σε αφεντικά και φασίστες, να έχουν βάθος και να στέκονται καλά στα πόδια τους. Ένα βάθος που γίνεται όλο και πιο σημαντικό σε εποχές που η οργανωμένη σύγχυση και τα σοσιαλ-μηντιακά ποστ ατομικών περσόνων βασιλεύουν. Αυτή η ανάγκη είναι που μας οδηγεί στο να προβάλουμε χάρτες που δείχνουν, ανάμεσα σε άλλα, αγωγούς, καλώδια, σιδηροδρομικές γραμμές, πλωτά αιολικά πάρκα και τα ρέστα: ούτε γεωπολιτικοί αναλυτές θέλαμε ποτέ να γίνουμε, ούτε πολεμικοί ανταποκριτές. Κλωτσιές σε φασίστες και ρουφιάνους θέλαμε πάντα. Αυτό δεν έχει αλλάξει.

Οι συμμαχίες μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών δεν είναι όρκοι αίματος. Με αυτή την έννοια, δεν βλέπουμε την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία σαν μία απόφαση του ελληνικού κράτους να προσδέσει παντοτινά τη μοίρα του (και τη μοίρα των αφεντικών του) πάνω σε αυτή του ισραηλινού ή και το αντίστροφο. Ούτε, απ’την άλλη, βλέπουμε την όλη ιστορία ως μία ατυχή (ηθικά, στρατηγικά) συμμαχία, ώστε να αιτούμαστε «καμία εμπλοκή» του καλού μας κράτους.

Αν το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος είναι προσδεδεμένο σε ένα bloc συμμαχιών, είναι επειδή αυτό (ιστορικά) αποτελεί μία επιλογή των αφεντικών του, με πρώτους και καλύτερους τους εφοπλιστές. Αυτή δεν είναι μία σχέση εξάρτησης: το ελληνικό κράτος δρα εντός αλλά και εκτός της συμμαχίας με γνώμονα την αναβάθμιση της αξίας του οικοπέδου του και τις ιμπεριαλιστικές του βλέψεις. Αυτή η αναβάθμιση και αυτές οι βλέψεις, μπορεί και να έρχονται σε αντιπαράθεση με επιμέρους συμφέροντα συμμαχικών κρατών, όπως π.χ. της Κύπρου ή του Ισραήλ. Για να το πούμε πιο λιανά: μπορεί η συμμαχία με το Ισραήλ να δίνει τη δυνατότητα σε ελληνικά αφεντικά του κατασκευαστικού και ενεργειακού κεφαλαίου να κάνουν πολύ σοβαρές δουλειές πατώντας πάνω στο σφαγείο των Παλαιστίνιων, ενώ ταυτόχρονα ο ελληνικός μιλιταρισμός να επιδιώκει – εν μέρει εις βάρος του Ισραήλ – να παίξει όλο και πιο αναβαθμισμένο ρόλο προκεχωρημένου φυλάκιου της «Δύσης» στην ανατολική μεσόγειο.

Το να στεκόμαστε στο πλευρό των Παλαιστίνιων, από εδώ πέρα που βρισκόμαστε, είναι για εμάς ζήτημα πολιτικών αρχών. Απ’τη μία, οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες εδώ και δεκαετίες δέχονται πολιτικές απαρτχάιντ και εργασίας στα όρια της σκλαβιάς, μεθοδευμένη εξαθλίωση, φυλάκιση και εξόντωση από διαδοχικές κυβερνήσεις του κράτους του Ισραήλ και των εκεί φασιστών του. Και αυτό έχει μία συνέχεια μέσα στα χρόνια, που διαπερνάει όλες τις φάσεις του τωρινού (4ου) παγκοσμίου πολέμου καθώς και του προηγούμενου «ψυχρού» πολέμου. Απ’την άλλη, οι αγώνες των Παλαιστίνιων, που έχουν πάρει διαφορετικές μορφές μέσα στα χρόνια, δε μπορούν παρά να μας έχουν εμπνεύσει και να συνεχίζουν να το κάνουν: το κουράγιο, η ευρηματικότητα, το πείσμα της αντίστασής τους μέσα στα χρόνια, έχει προ πολλού ξεπεράσει τους υπολογισμούς των στρατόμπατων και των ειδικών τους για το πότε τελικά «λυγίζουν» οι άνθρωποι.

Να το πούμε και αλλιώς, χρησιμοποιώντας τα λόγια της αφίσας που κολλήθηκε από το antifa lab λίγο μετά την ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία: «Ο πόλεμος δεν είναι ταινία, ούτε βίντεο γκέημ, ακόμα κι αν, προς το παρόν, τον παρακολουθούμε μέσα από οθόνες. Δεν βοηθάει να ψάχνουμε στους αρχηγούς των κρατών για θαρραλέους ηγέτες που υπερασπίζονται την ελευθερία ή για σατανικούς σκοτεινούς συνωμότες. Spoiler alert: Είναι όλοι τους καθάρματα, και πρώτα απ’ όλα οι δικοί μας – γιατί είναι αυτοί πρώτοι απ’ όλους που μας βλέπουν σαν αναλώσιμους.»