Οι εξεγερμένοι μετανάστες της Μόριας έχουν όλο το δίκιο του κόσμου με το μέρος τους

Το απόγευμα της Κυριακής 29/9 2 πυρκαγιές ξέσπασαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μόρια. Η Αφγανή Φαριντέ Τατζίκ απανθρακώθηκε. Οι μετανάστες κι οι μετανάστριες εξεγέρθηκαν, επιτιθέμενοι στους μπάτσους και σε δομές του στρατοπέδου.
Αυτό που λένε οι ίδιοι, αυτό που απαιτούν, είναι να ξεφύγουν απ’ την κόλαση των κέντρων κράτησης. Μια κόλαση που στην περίπτωση της Μόριας στα τελευταία 4 χρόνια μετράει 10 -τουλάχιστον- καταγεγραμμένους θανάτους από κρύο, ανυπαρξία υγειονομικής περίθαλψης και άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Μια κόλαση που στέκεται δίπλα στους δεκάδες νεκρούς των συνόρων.
Το ελληνικό κράτος, στην καλύτερη, λέει κάτι σαν “shit happens”.
Και συνεχίζει: σχεδιάζοντας κλειστά κέντρα κράτησης, εκκενώσεις καταλήψεων μεταναστών, κάνοντας τις διαδικασίες αίτησης ασύλου ακόμα δυσκολότερες. Για την αθλιότητα των συνθηκών στη Μόρια φταίει οποιοσδήποτε άλλος εκτός απ’ αυτό: απ’ τον καιρό μέχρι πράκτορες που δουλεύουν για την σατανική τουρκία. Στην προηγούμενη, συριζέικη, εκδοχή του μουρμούριζε για αδυναμίες διαχείρισης την ίδια στιγμή που εκατομμύρια ευρώ από κονδύλια μοιράζονταν σε τσέπες “ανθρωπιστικών” στελεχών. Τότε το άφηναν να εννοηθεί, τώρα το φωνάζουν: Οι θάνατοι των μεταναστ(ρι)ών είναι μια στατιστική.
Δεν είναι φιλοσοφικό ζήτημα, είναι ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός. Μια συνθήκη στην οποία οι ζωές και τα σώματα ενός κομματιού της πολυεθνικής εργατικής τάξης, της τάξης μας, γίνονται πεδίο δοκιμής πολιτικών υποτίμησης της εργασίας, πειθάρχησης, καταναγκασμών και γεωπολιτικών κουμάντων. Κάπου μεταξύ της υποτίμησης και του θανάτου. Είναι κανιβαλικός και είναι εξαιρετικά χρήσιμος, τόσο για τα αφεντικά όσο και το κράτος τους: γιατί πέρα απ’ τα προηγούμενα παράγει κι εργαλεία που μένει να εξασκηθούν -με ίδιους ή άλλους τρόπους- και σε άλλα κομμάτια της τάξης μας.
Δεν είναι ακαδημαϊκό εύρημα – είναι η ζωή η ίδια. Γιατί ο θεσμικά οργανωμένος ρατσισμός θα ήταν ένα κενό τσίρκο αν δεν υποστηριζόταν απ’ την μικροαστική ξεφτίλα και την απάθεια του κυνισμού. Γιατί ο ολοκληρωτισμός δεν έχει κανένα λόγο να κάνει πίσω αν δεν οργανωθούμε συνειδητά εναντίον του.
Οι έγκλειστοι μετανάστες με την εξέγερση τους στις 29/9 και τις διαδηλώσεις τις μέρες που ακολούθησαν απέδειξαν μαχητικά ότι πέρα από τον ίδιο τον καθημερινό πόλεμο γνωρίζουν συλλογικά και το στρατόπεδο στο οποίο ανήκουν.
Και είμαστε μαζί τους.