Το ταξικό μας μίσος, δε μπαίνει καραντίνα

Μια ίωση πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Όμως το κράτος είναι εκεί για να μας προστατεύσει! Απ’ άκρη σ’ άκρη τα μήντια, οι ειδικοί και το κράτος τους το επαναλαμβάνουν, φωνάζοντας σε όλους τους τόνους, φροντίζοντας να μην ακούγεται κανένας πέρα απ’ αυτούς.

Με συνειδητή αφορμή την Covid-19, τον τελευταίο χρόνο έχει μπει σε λειτουργία η σκληρή πολιτική διαχείριση μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Κρυμμένοι πίσω απ’ τον μανδύα του υγειονομικού κινδύνου, το κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να οργανώσουν την διαχείριση της κρίσης και της «αλλαγής παραδείγματος» που συνδέεται μ’ αυτήν, φορτώνοντάς την πάνω στα σώματα και τις ζωές μας.

Θα έπρεπε να είναι προφανές μετά από τόσους μήνες, αλλά θα το ξαναπούμε: ο κόβιντ δεν έκανε ξαφνικά τα κράτη και τα αφεντικά να νοιαστούν για το καλό όλων μας. Αντίθετα, τους προσέφερε έναν φόβο πάνω στον οποίο να χτίσουν την υποτίμησή μας μέσα στο νέο
παράδειγμα. Τα «μέτρα προστασίας» που λαμβάνονται απ’ τον περσινό Μάρτιο, δεν προσπαθούν να προστατεύσουν την υγεία μας. Αντίθετα, σπρώχνουν άλλα πολύ πιο χρήσιμα γι’ αυτούς πράγματα: μας υποδεικνύουν πώς πρέπει να κινούμαστε, πώς να επικοινωνούμε, πώς να εργαζόμαστε, ποιες να βλέπουμε και ποιους να μην αγκαλιάζουμε,
τι σημαίνει σπίτι και γιατί αυτό ταυτίζεται με την ασφάλεια. Ότι η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο πάρα ένα απλό βιοτικό συμβάν, μια κατάσταση που πρέπει να διατηρηθεί, με όποιο κόστος, γυμνή, αποστειρωμένη και ψηφιακά διαμεσολαβημένη. Μια κατάσταση στην
οποία, κάθε στιγμή της ατομικής και συλλογικής μας ύπαρξης θα γίνεται υπό όρους, είτε αυτοί αν
τικατοπτρίζονται σε 6 κωδικούς και σε ωράρια κυκλοφορίας, είτε σε κάτι άλλο.

Η έκτακτη ανάγκη δεν είναι ταινία επιστημονικής φαντασίας, ούτε είναι οι «δύο επόμενες βδομάδες που είναι κρίσιμες»: είναι το περιβάλλον, σκατένιο και δυστοπικό, μέσα στο οποίο ένα κομμάτι των αφεντικών και των κρατών τους προσπαθούν να δομήσουν τη νέα κανονικότητα, ενώ σύσσωμες «δημοκρατικές δυνάμεις», δεξιές και αριστερές, φωνάζουν
για πιο αποδοτικές απαγορεύσεις.

Η έκτακτη ανάγκη είναι αυτό ακριβώς που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και έχουμε καθήκον να σταθούμε όρθιοι και όρθιες απέναντί της. Έχουμε καθήκον την εργατική κριτική ενάντια στην -διανοητική και υλική- υποτίμησή μας. Γιατί γνωρίζουμε, ότι οι σχέσεις μας δεν αντικαθίστανται από social media και δεν κωδικοποιούνται σε μερικά κουτάκια με «σκόπιμες δραστηριότητες». Γιατί ο θυμός μας, ταξικός και αντιφασιστικός μέχρι το κόκκαλο, ειδικά όταν είναι οργανωμένος στον δρόμο, είναι αυτό που φοβούνται, είναι αυτό που προσπαθούν να απαγορεύσουν.

Ξέρουν ότι είμαστε άνεργες και 12ωροι, ντόπιοι και μετανάστες· ότι έχουμε βαρεθεί να χαζεύουμε καινούρια σωμάτα ασφάλειας και να μετράμε τις μέρες που μας βγάζει το επίδομα. Ξέρουν ότι το να δικαιούμαστε να βγούμε απ’ το σπίτι μόνο για να δουλέψουμε ή να καταναλώσουμε, μέχρι τις 9 ή τις 6, έχει ζορίσει τα νεύρα μας. Ξέρουν ότι ξέρουμε ότι η επιβίωση δεν είναι ζωή.

Και ξέρουν ότι είμαστε πολλές, ότι είμαστε πολλοί.

Antifa Community