Ή, τουλάχιστον, αυτό διαλαλούν σε κάθε ευκαιρία δεξιοί και αριστεροί ρουφιάνοι που παρελαύνουν στις τηλεοράσεις και στα social media. Οι διακυμάνσεις στις τιμές του φυσικού αερίου, οι απειλές οριζοντίων διακοπών ρεύματος, η σπάνη τροφίμων, η εμφάνιση (ή η επανεμφάνιση) καινούργιων ιών φτιάχνουν, μέρα με τη μέρα, το σκηνικό της επερχόμενης Αποκάλυψης. Πίσω, όμως, από το γελοίο των απειλών τους, πίσω από τις φυσικοποιημένες κρίσεις τους, διακρίνονται οι προθέσεις τους:

Όλοι αυτοί οι ρουφιάνοι μοιάζουν καμιά φορά να πλακώνονται μεταξύ τους. Τα «πλακώματα» αυτά παίρνουν –όχι και τόσο– ευφάνταστα ονόματα, που διευκολύνουν την αναπαραγωγή τους στο twitter: «σκάνδαλο predator», «υποκλοπές / παρακολουθήσεις», «νδ-παιδεραστές» και πάει λέγοντας. Η ασταμάτητη κυκλοφορία των χάσταγκς είναι η εγγύηση πως η κρατική οργάνωση της σύγχυσης θα συνεχίσει να βασιλεύει. Γιατί, πέρα από τις επιμέρους διαφωνίες, η κρατική πολιτική των τελευταίων 2,5 ετών είναι μία, αδιαίρετη και ενιαία: είναι η ανανεωμένη θωράκιση της εθνικής ενότητας σε ένα περιβάλλον εσωτερικών και εξωτερικών απειλών, «αόρατων εχθρών» και «σατανικών δικτατόρων». Και αν στα στόματά μας έχουμε μόνο τις ερωτήσεις που μας βάζουν αυτοί, τότε όντως δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν.

Τη «γεωπολιτική» και «μεταναστευτική κρίση» στον Έβρο το Φλεβάρη του ’20 διαδέχτηκε η «υγειονομική κρίση», έναν μήνα μετά την οποία διαδέχτηκαν κατά σειρά μια πρώτη «ενεργειακή κρίση», μια μεγάλη «γεωπολιτική κρίση», μία «πληθωριστική κρίση» και μια δεύτερη μεγαλύτερη «ενεργειακή κρίση». Οι οποίες κάπως συγγενεύουν και με μία ακόμη μεγαλύτερη «κλιματική κρίση». Οι κρίσεις αυτές έχουν τα εξής τρία κοινά χαρακτηριστικά: πρώτον, δεν εντοπίζονται με βεβαιότητα στον χώρο και τον χρόνο, δεν έχουν σαφές σημείο εκκίνησης και δεν τελειώνουν ποτέ. Κάπως έτσι μπορούν να εναλλάσσονται διαρκώς μεταξύ τους και να συνυπάρχουν ταυτόχρονα και για καιρό στην επικαιρότητα. Δεύτερον, όταν δεν εμφανίζονται πλήρως φυσικοποιημένες, παράγονται ως αποτέλεσμα εξωγενών και απρόβλεπτων παραγόντων: ο κόβιντ-19 είναι η εκδίκηση της «μαμάς-φύσης», τα ελληνικά σύνορα απειλούνται από τον «σουλτάνο ερντογάν» και ο πόλεμος στην Ουκρανία μοιάζει με φαντασίωση ενός «σατανικού δικτάτορα». Τρίτον, όλες αυτές οι «κρίσεις» έχουν τελικά τον ίδιο στόχο: αφορούν εμάς, τους τρόπους που μιλάμε και σχετιζόμαστε, τις συνήθειες μας, το πώς τη βγάζουμε και το πώς ζούμε.

Τέτοια ήταν –είναι– η περίπτωση κόβιντ∙ το Μάρτιο του ’20, το ελληνικό κράτος, τα δεξιά και τα αριστερά αφεντικά μας κήρυξαν από κοινού τον πόλεμο «ενάντια στον αόρατο εχθρό». Το εθνικό συμφέρον μας κλείδωσε στο σπίτι, μας απαγόρευσε την κυκλοφορία και μας προαύλιζε με μέτρο· μας εκπαίδευσε στην πολιτική των επιδομάτων, τον έλεγχο της κατανάλωσης και της κυκλοφορίας, τα στρατιωτικού τύπου υγειονομικά πρωτόκολλα.

Τέτοια ήταν –είναι– η περίπτωση της «ρωσικής εισβολής στην ουκρανία»∙ η εθνική γραμμή για τον πόλεμο συνοψίζεται στην κυνική παραδοχή πως «βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία»: συμμετοχή του ελληνικού κράτους μέσω της αποστολής στρατιωτικού εξοπλισμού, μέσω της αναβάθμισης του καθεστώτος των στρατιωτικών βάσεων ανά την επικράτεια, μέσω της παροχής στρατοπέδων για την εκπαίδευση μισθοφόρων – σκυλιών του πολέμου, μέσω της τοποθέτησης των εθνικών συμφερόντων δίπλα σε αυτά των δυτικών συμμάχων του.

Τέτοια ήταν –είναι– η περίπτωση της κρατικής διαχείρισης των μεταναστών εργατών∙ η εθνική ενότητα κάποιες φορές απαιτεί  «κλειστά κέντρα κράτησης» και βίαιες επαναπροωθήσεις ενώ, κάποιες άλλες, ακολουθεί τις οδηγίες του (ρατσιστικού) ευρωπαϊκού δικαίου και φαντασιώνεται καταναγκαστική εργασία σε χωράφια και γιαπιά. Και όμως συμφωνούν: στα σώματα και στα μυαλά τους συμπυκνώνεται το μέλλον της πολεμικής διαχείρισης ολόκληρης της εργατικής τάξης.

Να, πώς, οι δεξιοί και οι αριστεροί ρουφιάνοι τα βρίσκουν μεταξύ τους. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά μια παραπλάνηση σε εξέλιξη.

Είναι, ταυτόχρονα, μια απειλή και το θέαμα μιας απειλής. Απ’τη μία, η απειλή ως θέαμα εξασφαλίζει πως θα επιβιώνουμε σε μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης – και θα βγάζουμε το σκασμό για αυτό. Απ’την άλλη, η πραγματικότητα μιας απειλής μας εκπαιδεύει να τη βγάζουμε με όσο το δυνατόν λιγότερα, να κρυώνουμε περισσότερο και να τρώμε λιγότερο, να χειροκροτάμε rafale και ναυπηγήσεις φρεγατών –  «για το καλό της πατρίδας».

Στη μία πλευρά λοιπόν εμείς· άνεργοι, εργάτριες, φρικαρισμένοι, ντόπιοι, μετανάστριες, χωρίς μέλλον. Στην απέναντι πλευρά το εθνικό συμφέρον και η σιχαμένη ενότητα του: μικρά και μεγάλα αφεντικά, πατριώτες, ρατσιστές, ιδιοκτήτες ακινήτων, κομματικά στελέχη.

Δεν είναι μονομαχία, δεν αφορά εξυπνακίστικα ποστ στα σόσιαλ μίντια ούτε εκλογικούς καταλόγους.