Video από το Antifa Live vol. 21

Soundz of the South | (Fuck) the Police, στο κτήμα Δρακοπούλου

Ajaneb | Απ’ το ποτάμι πίνω αίμα
Απ’το 21ο Antifa Live, στο κτήμα Δρακοπούλου

“[…] Δεν έχουμε τη δυνατότητα να αναφερθούμε, έστω και περιληπτικά, στη δολοφονική ιστορία αυτών των 53 χρόνων. Θα μείνουμε στη δεκαετία του ‘90, και μάλιστα μόνο σε επιλεγμένες στιγμές της. Όμως το ότι εμείς (κι εσείς ανάλογα) «παρακάμπτουμε» τόσο χρόνια αίματος και δακρύων δεν σημαίνει τίποτα: είναι χρόνια ριζωμένα ως το μεδούλι, ως το τελευταίο κύτταρο των εκατομμυρίων παλαιστινίων μέσα και έξω απ’ το κράτος του ισραήλ, την παλαιστίνη, τους προσφυγικούς καταυλισμούς που είναι διάσπαρτοι στα γειτονικά κράτη.

Είναι χρόνια που αλέθουν και αλέθονται στη συλλογική μνήμη και συνείδηση χιλιάδων μυαλών, είναι αιματοχυσίες που στοιχειώνουν και δεν παραγράφονται, ακόμα κι αν είναι πολλοί εκείνοι που θα ήθελαν να ξεχαστούν: η εξόντωση και η αντίσταση, η αντίσταση και η εξόντωση μεταφέρονται από πληβειακή γενιά σε πληβειακή γενιά παλαιστινίων σα μια σχεδόν προκαθορισμένη συλλογική «μοίρα», κι ίσως μέσα απ’ αυτήν την αλήθεια, την αλήθεια μιας συλλογικής ανάσας που είναι συνέχεια κομμένη, ενός συλλογικού στέρνου που είναι πάντα τραβηγμένο, μιας συλλογικής ματιάς που έχει στεγνώσει πια από δάκρυα, την αλήθεια μιας τοπικής και διεθνούς κρατικής πολιτικής που έγινε «μοίρα», την αλήθεια μιας δουλείας που διαρκώς πολεμιέται και διαρκώς νικάει, την αλήθεια μιας αγέρωχης δίψας για ανεξαρτησία που δεν σκύβει το κεφάλι, ίσως λέμε μέσα απ’ αυτές τις αλήθειες μπορούμε να υποψιαστούμε -και τίποτα παραπάνω – το «αδιανόητο»: τις σύντομες εκείνες προσωπικές τροχιές προς τον γρήγορο και εκδικητικό θάνατο των παλαιστινίων / βόμβες. Να υποψιαστούμε –όχι να «εξηγήσουμε», όχι να «δικαιολογήσουμε»: είμαστε πολύ μακριά. Και μερικοί είναι μακριά νυχτωμένοι. […]”

Από το Sarajevo, τεύχος 7 (2002)