30/11/19, νομική σχολή, αθήνα, antifa live vol. 27
Παρουσίαση δίσκου: Η εποχή που ανατέλλει – Σπείρα & ΚΚ

Μετράμε έντεκα γεμάτα χρόνια κρίσης.
Μετράμε τέσσερις χιλιάδες και βάλε μέρες που γινόμαστε πιο φτηνοί σαν εργάτες κι άλλες τόσες νύχτες που είμαστε πιο υποτιμημένες σαν εργάτριες.
Μετράμε τις ζωές μας με εξάμηνες συμβάσεις κι ανασφάλιστες δουλειές, μετράμε τις ανάγκες μας με μισθούς της πλάκας και μεροκάματα χαρτζιλίκια.
Αλλά το μέτρημα δε βγαίνει.

Εκτός κι αν…
Εκτός κι αν τολμάμε να στήνουμε antifa live σαν και το σημερινό.
Εκτός κι αν στα πρόσωπα των μεταναστών/ τριών αντικρίζουμε ταξικά αδέρφια κι αδερφές.
Εκτός κι αν τολμάμε να επανοικειοποιούμαστε τους απαλλοτριωμένους από το κεφάλαιο χώρους και χρόνους.
Εκτός κι αν τολμάμε να διεκδικούμε καθημερινά και έμπρακτα όσα ο δικός μας ιδρώτας έχει παράξει.
Είναι ενοχλητικές αυτές οι επιλογές.
Είναι προκλητικές αυτές οι πρακτικές.
Γιατί αποδεικνύουν κάθε μέρα πως η εξατομίκευση δεν είναι μονόδρομος.
Γιατί δίνουν κάθε νύχτα σάρκα και οστά στην πραγματικότητα της συλλογικής ζωής και δράσης.
Αυτός είναι ο λόγος που αυτές οι επιλογές, αυτές οι πρακτικές, των καταλήψεων, έχουν βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα του νόμου και της τάξης.
Αυτή είναι η αιτία που η Σουρμελή και η Σπύρου Τρικούπη, η Αχαρνών και η Μπουμπουλίνας, και η Πρασσά και η Φερών και δεκάδες ακόμη ονόματα,
έχουν γίνει συνώνυμα «του τέλους της ανομίας» και της «θριαμβευτικής» προέλασης των κατασταλτικών μηχανισμών.
Όμως, η παραπάνω εκκωφαντική προέλαση έχει όχι μία αλλά χίλιες αχίλλειες πτέρνες.
Γιατί ακόμη κι αν η τάξη διακηρύσσει σε όλους τους τόνους πως βασιλεύει αυτό δε σημαίνει πως κυβερνά.
Γιατί το παραμύθι της εθνικής ανάπτυξης μόνο πεθαμένους πείθει.
Γιατί δέκα, εκατό και χίλιοι σιδερόφραχτοι ματάδες μπορεί και να τρομάζουν αλλά δεν «ψήνουν» κανέναν και καμία ν’ αλλάξουν ζωή.
Τα αφεντικά ξέρουν πως δεν είμαστε περαστικοί.
Τα αφεντικά γνωρίζουν καλά πως οι επιλογές μας δεν είναι της μιας νύχτας αλλά επιλογές ζωής.
Κι ελπίζουν πως θα κάνουμε πίσω τρομαγμένοι από αυτό που σήμερα συμβαίνει, φοβισμένες από αυτό που αύριο πρόκειται να συμβεί.

Πράγματι, τρομάζουμε όπως ο καθένας, φοβόμαστε όπως η καθεμιά.

Αλλά συνεχίζουμε όλοι και όλες.
Τίποτα λιγότερο.