Δεν είναι καιρός για υπεκφυγές. Την προηγούμενη βδομάδα τα ταξικά μας αδέρφια, οι μετανάστες και οι μετανάστριες, ξεσηκώθηκαν ενάντια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που μια ολόκληρη κοινωνία δεχόταν τόσα χρόνια δίπλα της. Η κόλαση της Μόριας είναι πλέον στάχτη. Κι αυτό ήταν δίκαιο να συμβεί ήδη από το 2014, όταν φτιάχτηκε. Η εξέγερση των αδερφών μας απαιτεί επειγόντως την αδιαπραγμάτευτη ηθική και πολιτική μας στήριξη. Είναι το ελάχιστο που έχουμε να τους προσφέρουμε από εδώ, φέρνοντας το «μακρυά» τους όσο πιο «κοντά» μας γίνεται.

Γνωρίζουμε βεβαίως πολύ καλά ότι η καταστροφή της Μόριας δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Η υποτίμηση της εργασίας και της ζωής του πολυεθνικού προλεταριάτου οργανώνεται εντατικά και μεθοδευμένα εδώ και δεκαετίες από τα αφεντικά και το συλλογικό κόμμα τους: το ελληνικό κράτος. Κι οργανώνεται με ρατσιστικούς νόμους και πολιτικές αποκλεισμού, με μαφιόζους επιτηρητές και φασίστες υποκινητές, με επαγγελματίες ανθρωπιστές και αριστερούς φιλεύσπλαχνους. Τουλάχιστον, όμως, η καταστροφή αποδεικνύει ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως χτίζονται, έτσι γκρεμίζονται. Οι στάχτες του στρατοπέδου συγκέντρωσης θα βρίσκονται εκεί για να θυμίζουν ότι ο πόλεμος με τους δυνάστες αυτού του κόσμου δεν έχει ακόμα κριθεί οριστικά.

Επείγει λοιπόν να στηρίξουμε τα ταξικά μας αδέρφια και να δικαιώσουμε την εξέγερσή τους ενάντια στον φασισμό του 21ου αιώνα. Γιατί έχουν απέναντί τους όχι μόνο τον θεσμικό ρατσισμό του ελληνικού κράτους και τους κανίβαλους της δεξιάς, αλλά και τις ύπουλες τακτικές της αριστεράς. Εχουν απέναντί τους αυτούς κι αυτές που έχτισαν, στελέχωσαν και στήριξαν πολιτικά τα νκολαστήρια που συνωστίζονται ακόμα, τόσο μ’ αυτήν, όσο και με την προηγούμενη κυβέρνηση.

Για όλους τους λόγους του κόσμου λοιπόν ο ξεσηκωμός των μεταναστών και των μεταναστριών μας εμπνέει. Η ανυπακοή τους μας δίνει δύναμη, μια δύναμη που είχαμε πολύ ανάγκη, σε ένα κλίμα γενικευμένου φόβου και διανοητικής παράλυσης. Η οργή των ταξικών αδερφών μας είναι μια μοναδική δυνατότητα που πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Μια μοναδική δυνατότητα που επείγει να την στηρίξουμε όχι για να τους «σώσουμε», αλλά για να σωθούμε κι εμείς μαζί τους. Ξανά και ξανά: