Εδώ και τέσσερις μήνες ο δημόσιος λόγος μονοπωλείται από τις «αδικίες» που υφίσταται η Ελλάδα από τους «κακούς» γείτονές της: Προβλήματα με την οριοθέτηση της ελληνοαλβανικής ΑΟΖ. Η Μακεδονία που δεν πρέπει να λέγεται έτσι γιατί νιώθει άβολα ο περιπτεράς. Καρνιβαλιστές ντυμένοι σαν τον Λεωνίδα και τον Μέγα Αλέξανδρο συναντιούνται σε πλατείες με χουντοστρατιωτικούς και καλόγριες πιασμένες αγκαζέ με νεοναζί, για να βγούνε φωτογραφίες στα σόσιαλ μίντια. Και φυσικά η «τούρκικη απειλή»: κυπριακά οικόπεδα (που για κάποιο λόγο είναι και ελληνικά οικόπεδα) και απειλούνται. Γεωτρύπανα που ψάχνουν πετρέλαιο. Οι δύο έλληνες καραβανάδες που συλλαμβάνονται από τους τούρκικες αρχές, σε σημείο συχνών παράνομων επαναπροωθήσεων μεταναστών/στριών προς τη Τουρκία. Τέλος, ένα τουρκικό σκάφος προσκρούει σε σκάφος της ελληνικής ακτοφυλακής, που κατά διαβολική σύμπτωση είναι το πιο σύγχρονα εξοπλισμένο σκάφος ανοιχτής θαλάσσης του ελληνικού ναυτικού, σταματημένο δίπλα στα περιβόητα Ίμια, με σβηστές τις μηχανές. Προβοκάτσια του ελληνικού κράτους, φτιαγμένη να θυμίζει «Ίμια 1996»; Τα ελληνικά αντιτουρκικά ένστικτα ξυπνάνε σε ΜΜΕ, τηλεοράσεις, παρέες και συζητήσεις. Κι αρχίζουν να γίνονται ασφυκτικά…

Οι μύθοι του αντιτουρκισμού
Να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη. Ο αντιτουρκισμός είναι βασικό συστατικό του ελληνικού εθνικισμού. Είναι βαθιά ριζωμένος στην ταυτότητα του «έλληνα πατριώτη». Οι βάσεις της αντιτουρκικής προπαγάνδας και ιδεολογίας στηρίζονται σε μύθους, ψέματα και κρατικά σχέδια. Για να αποφύγουμε την σύγχυση είναι πολύ σημαντικό να τους μάθουμε και να τους καταλάβουμε.

Μύθος 1: «Η Τουρκία θέλει να πάρει το Αιγαίο μας»
Στο ελληνικό φαντασιακό το Αιγαίο ανήκει μόνο στην Ελλάδα. Αυτό είναι ψέμα. Το Αιγαίο έχει και διεθνή ύδατα στα οποία μπορούν να πλεύσουν τα πλοία άλλων κρατών. Η Ελλάδα θέλει να κάνει το Αιγαίο μια κλειστή ελληνική λίμνη, αυξάνοντας τα ναυτικά μίλια των χωρικών της υδάτων(από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια από τις ακτές των νησιών της). Κάτι τέτοιο θα περιόριζε τη Τουρκία στα παράλιά της και θα την εμπόδιζε να βγει στο Αιγαίο χωρίς ελληνική άδεια. Οι ελληνικές απαιτήσεις δεν μπορούν να σταθούν στους διεθνείς οργανισμούς, καθώς το Αιγαίο δεν είναι μια ανοιχτή θάλασσα, αλλά ένα κλειστό πέλαγος,καιεμπίπτει σε ιδιαίτερο καθεστώς. Η επέκταση των χωρικών υδάτων είναι περισσότερο ένα διαπραγματευτικό χαρτί που θα χρησιμοποιήσει η Ελλάδα, στις όποιες μελλοντικές διαπραγματεύσεις μπορεί να κάνουν οι δύο χώρες.

Μύθος 2: «Η τούρκικη επιθετικότητα»
Η τούρκικη επιθετικότητα χτίζεται μέσα από τη προβολή (π.χ. στα δελτία ειδήσεων) των καθημερινών εναέριων παραβιάσεων από τούρκικα αεροπλάνα, ή των αξιώσεων της Τουρκίας πάνω σ’ ελληνικές βραχονησίδες, όπως τα Ίμια. Τι ισχύει όμως πραγματικά; Η Ελλάδα έχει έναν εναέριο χώρο υπό την ευθύνη της, ο οποίος ταυτίζεται διεθνώς με τα ναυτικά μίλια από τις ακτές των νησιών της. Η Ελλάδα, παραβιάζοντας τους διεθνείς κανόνες, έχει επεκτείνει τον εναέριο χώρο της παραπάνω από αυτό που θεωρείται διεθνώς ανεκτό. Οι όποιες παραβιάσεις επικαλείται η ελλάδα γίνονται μέσα σ’ αυτόν τον αμφισβητούμε εναέριο χώρο. Ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο, η Ελλάδα διεκδικεί τη κυριότητα βραχονησίδων στην περιοχή των Δωδεκανήσων, όπου δεν υπάρχει σαφής συνθήκη που να ορίζει σε ποιον ανήκουν.

Μύθος 3: « Ο Ερντογάν είναι ένας παρανοϊκός δικτάτορας»
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Ερντογάν δεν είναι περισσότερο αυταρχικός ή δικτάτορας από τους στρατηγικούς συμμάχους των ελλήνων στη Μέση Ανατολή, όπως η Σαουδική Αραβία, το καθεστώς του Ισραήλ και η δικτατορία της Αιγύπτου. Μ’ αυτούς το ελληνικό κράτος δε φαίνεται να έχει πρόβλημα… Είναι τουλάχιστον, ειρωνεία διάφοροι έλληνες φασίστες να καίγονται να υπερασπιστούν τηντούρκικη δημοκρατία.

Μύθος 4: «Το Καστελόριζο έχει ΑΟΖ»
Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) είναι μια θαλάσσια περιοχή μέσα στην οποία ένα κράτος έχει δικαίωμα έρευνας ή εκμετάλλευσης των θαλάσσιων πόρων της. Κατά κανόνα εκτείνεται στα 200 ναυτικά μίλια από την ακτογραμμή μιας χώρας. Η ΑΟΖ ανακηρύσσεται ύστερα από συμφωνία των γειτονικών κρατών και δεν ταυτίζεται με τα χωρικά ύδατα. Η Ελλάδα δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ, αλλάέπειτα από συμφωνία με τους ελληνοκύπριους υποστηρίζει ότι εκτείνεται σε μια τεράστια περιοχή που συνορεύει με τη κυπριακή. Κλειδί γι’ αυτές τις διεκδικήσεις είναι το Καστελόριζο, το οποίο σύμφωνα με την Ελλάδα διαθέτει κι αυτό ΑΟΖ. Είναι προφανές ότι αυτό είναι μια μονομερήςκι επιθετική κίνηση της συμμαχίας Ελλάδας-Κύπρου, καθώς σύμφωνα με τις διεκδικήσεις τους η Τουρκία δεν έχει σχεδόν καθόλου ΑΟΖ. Ακόμα ένας ελληνικός παραλογισμός που δεν πρόκειται ποτέ να δικαιωθεί…Η αξίωση είναι τόσο παράλογη που η υποστήριξη της είναι αμφίβολη ακόμα και από τους συμμάχους της Ελλάδας στη περιοχή, δηλαδή την Αίγυπτο και το Ισραήλ.

Μύθος 5: «Η Τουρκία παραβιάζει την κυπριακή ΑΟΖ»
Οι ελληνοκύπριοι, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, άλλοτε θεωρούν την Κύπρο ενιαίο νησί (του οποίου οι ίδιοι είναι ο αποκλειστικός διαχειριστής), κι άλλοτε μιλούν για ψευδοκράτος. Στη περίπτωση της ΑΟΖ κάνουν το πρώτο, διεκδικώντας το μονοπώλιο της εκμετάλλευσης της κυπριακής ΑΟΖ κι αποκλείοντας τους τουρκοκύπριους. Έτσι, ενώ διατηρούν σε εκκρεμότητα την επίλυση του «κυπριακού», θέλουν να προχωρήσουν μονομερώς στην εκμετάλλευση των πόρων των κυπριακών θαλάσσιων οικοπέδων.

Πού στοχεύει ο αντιτουρκισμός;
Το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος δε μπορεί να αντιπαρατεθεί στρατιωτικά και καπιταλιστικά στο τούρκικο. Όσες μεγαλοϊδεατικές ονειρώξεις και να έχουν οι έλληνες πατριώτες, αυτό είναι αδύνατον. Όμως, οι μύθοι του αντιτουρκισμού εξακολουθούν να είναι χρήσιμοι, επιδιώκοντας τη στήριξή μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ελληνικού κράτους στη περιοχή.Που στοχεύει, λοιπόν, ο αντιτουρκισμός;

Στην εθνική ενότητα. Ενισχύει δηλαδή την συνοχή ενός πατριωτικού όχλου, ο οποίος μέσα σε καιρούς κρίσης και βάρβαρης καθημερινής εκμετάλλευσης είναι έτοιμος να σφιχταγκαλιάσει το κράτος και τα σχέδια του. Ο αντιτουρκισμός είναι ιδανικός γι’ αυτήν την λειτουργία: χτίζεται εδώ και δεκαετίες· από τα σχολικά εγχειρίδια έως τα mainstreammedia, από την εκκλησία έως την πατριωτική αριστερά. Για αυτό είναι βολικός, λειτουργικός και εύπεπτος.

Στην συγκάλυψη, μέσω της «τούρκικης προκλητικότητας»,των πολυδιάστατων επιδιώξεων του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Ποιες είναι αυτές; Η ελληνική διπλωματία και ο ελληνικός στρατός βαθαίνουν απερίσπαστα τις σχέσεις τους με τις πιο δολοφονικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής, προσπαθώντας να διεκδικήσουν ό,τι αναλογεί στο ελληνικό κράτος από την διάλυση της Συρίας. Οαντιτουρκικός θόρυβος συγκαλύπτει τηνεμπλοκή του ελληνικού κράτους στον πόλεμο στην Μέση Ανατολή, μέσω των σταθερών σχέσεων του με το Ισραήλ, την δικτατορία της Αιγύπτου, τηνΣαουδική Αραβία, την Ιορδανίακαι τις ΗΠΑ, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να δημιουργήσει πολιτικά και νομικά δεδικασμένα σε όλη την έκταση της ανατολικής μεσογείου, υπηρετώντας την ελληνική επιχειρηματικότητα (ενεργειακή, ναυτιλιακή κ.α.).

Εμείς
Οι εποχές που ζούμε είναι ζόρικες. Ένας ασύμμετρος πόλεμοςξεκινά από τα μέτωπα της Μέσης Ανατολής και συνεχίζεται στις δυτικές μητροπόλεις και τις βόμβες στο ψαχνό. Αυτό δεν είναι κρατική προπαγάνδα, συμβαίνει δίπλα μας. Ζούμε σε ένα κράτος που χτίζει διαρκώς στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ζούμε σε ένα κράτος που από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης της «κρίσης»,τοποθετεί απέναντι στοπολυεθνικό προλεταριάτοτο τρίπτυχο «σκατά λεφτά – μπάτσοι και στρατός – πατριωτισμός». Οι εθνικοί τσαμπουκάδες δεν είναι τίποτα περισσότερο από την συνέχιση όλων των παραπάνω.Η εθνική ενότητα είναι οι εγγύησή τους. Για όλα αυτά, και για πολλά περισσότερα, είναι επείγον να οργανωθούμε μακριά από τα κόμματα της εθνικής ενότητας. Για τα ταξικά μας συμφέροντα, είναι επείγον να οργανωθούμε ενάντια στους κρατικούς και παρακρατικούς φασίστες.
Για τα συμφέροντα της πολυεθνικής εργατικής τάξης,
στο διάολο τα Ίμια και οι βραχονησίδες, οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδες!