Ποιοι ψήνονται τελικά με το σχέδιο “Ριβιέρα στη Γάζα”; Eίναι απλά κάτι σαλεμένοι ηγέτες πλανητικής εμβέλειας, που ευελπιστούν να “ταράξουν τα νερά” του γεωπολιτικού σκηνικού; Εν μέρει, ναι: όχι τόσο στο κομμάτι ότι είναι σαλεμένοι, όσο στο ότι ο εν εξελίξει παγκόσμιος πόλεμος έχει πολλά ακόμα πάρε-δώσε μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών. Όμως, αυτοί που ψήνονται με αυτό το όχι-και-τόσο-καινούριο – πλην όμως ναζιστικού τύπου – πλάνο “ανοικοδόμησης”, είναι πολλοί παραπάνω – και για τους δικούς του λόγους ο καθένας. Και είναι πολλοί τέτοιοι και στα μέρη μας, σε διάφορα πόστα του εθνικού χυλού. Οι περισσότεροι ανάμεσά τους δεν εκφράστηκαν ανοιχτά υπέρ μιας τέτοιας “διευθέτησης”, αλλά κρύφτηκαν πίσω από τη βαβούρα περί “ακραίου Τραμπ”. Κάποιοι πιο γενναίοι στήριξαν ανοιχτά (βλ. γνωστό αρθρογράφο καθεστωτικής φυλλάδας). Χρόνια δουλεύεται άλλωστε αυτή η διττή προσέγγιση: όπως και για τους μετανάστες, η όποια καθεστωτική φιλανθρωπία είναι η άλλη όψη των πνιγμών.

Η ουσία όμως είναι αλλού: όσο και αν παρουσιάζουν τους Παλαιστίνιους και τις Παλαιστίνιες τη μία ως αδίστακτους τρομοκράτες και την άλλη ως ένα κάρο φουκαράδες, η επίμονη αντίσταση αυτών των ίδιων είναι που έχει σταθεί εμπόδιο σε όλα τα αντίστοιχα “σχέδια για τη Γάζα” μέχρι τώρα. Αυτό το ξέρουν καλά όλοι οι λακέδες, παρά τις μπούρδες που ξεστομίζονται.

Μία σημείωση ακόμα: τις μέρες που έπαιζε ο μηντιακός ντόρος γύρω από τη δήλωση περί Ριβιέρας και μέχρι αυτή να ξεθυμάνει και να πάρει την θέση της η επόμενη edgy δήλωση του celebrity προέδρου, ο έλληνας υπουργός των εξωτερικών βρισκόταν σε tour, όχι σε κάποια Ριβιέρα, αλλά με πρώτη στάση το Νέο Δελχί. Εκ πρώτης, άσχετο. Με μια δεύτερη ματιά όμως, θα δει κανείς ότι το βασικό θέμα διαπραγματεύσεων στις ελληνο-ινδικές σχέσεις δεν είναι “οι κοινές αξίες δύο αρχαίων πολιτισμών”, αλλά τα σχέδια για τον εμπορικό/ενεργειακό δρόμο “IMEC”· που προορίζεται να ξεκινάει από την Ινδία, και μέσω Η.Α.Ε, Σ.Α και Ισραήλ να φτάνει δια θαλάσσης (και) στο λιμάνι του Πειραιά και από εκεί προς κράτη της Ευρώπης. Αυτό το σχέδιο (aka “blessing”) είναι κεντρικής γεωπολιτικής σημασίας για το ελληνικό κράτος και τους συμμάχους(;) του για μια σειρά από (διαφορετικές) σκοπιμότητες. Και “το Παλαιστινιακό” βρίσκεται ακριβώς στη μέση αυτής της υπόθεσης. Να που η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν διαφωνεί και τόσο με το πλάνο “Ριβιέρα στη Γάζα” ή όπως αλλιώς το πούνε τελικά. Αντίθετα, μέλημά της είναι να πάρει ένα κομμάτι, έστω και ψίχουλο, από μία πίτα που έχει ήδη αρχίσει να ψήνεται.