ΕΜΠΡΟΣ ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΜΟΥ: ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΠΟΝΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΤΕ!
(Να πως διατιμάται η ζωή στο σύγχρονο φασισμό!)

Η αλήθεια είναι ότι, εδώ και κάποιο καιρό, η νομιμοφροσύνη των δυτικών καπιταλιστικών σχηματισμών έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό. Τόσο στη φάτσα όσο και στις συνήθειες. Συνεχίζει να ‘χει στο μυαλό τα rafale και τους φράχτες στον Έβρο, αλλά το «πατριωτικό καθήκον» το ονομάζει τώρα «κοινωνική ευθύνη». Γουστάρει τα διαγγέλματα, αρκεί να τα βγάζουν «ειδικοί». Συγκινείται όταν την αποκαλούν «στρατιώτη ενάντια στον αόρατο εχθρό». Αρέσκεται στις καινοτόμες κρατικές γραμμές, είναι βέβαιη ότι η υγεία του μυαλού και του σώματος είναι η πειθαρχία στη νόρμα και καμαρώνει με selfies σε κάθε δόση του «εμβολίου».

Το πιο σπουδαίο είναι ότι επιτέλους η νομιμοφροσύνη, χάρη στις νέες τεχνολογίες των big data, μπορεί να μετρηθεί και να αξιολογηθεί. Το κράτος σου χορηγεί ένα πάσο στο οποίο η καθεμία μαζεύει πόντους νομιμοφροσύνης και τους εξαργυρώνει αποφεύγοντας τιμωρίες και κερδίζοντας προνόμια. Είσαι νέα και η νιότη έχει το κουσούρι της αφέλειας; Εάν φερθείς «κοινωνικά υπεύθυνα» και «εμβολιαστείς», τσιμπάς 100 ευρώ. Είσαι ηλικιωμένη και το γήρας είναι νοσηρό; Εάν φερθείς «κοινωνικά υπεύθυνα» και «εμβολιαστείς», αποφεύγεις την τιμωρία των 100 ευρώ. Είσαι μαθήτρια που ξέχασε το self test; Φάε πόρτα και απουσία. Δουλεύεις σε μια σκατοδουλειά και δεν ψήνεσαι να «τσιμπηθείς»; Φάε υποχρεωτικα rapid tests, δηλαδή μείωση μισθού με ιατρική γνωμάτευση. Είσαι, τελικά, ο οποιοσδήποτε δεν έχει πράσινο πάσο; Κάτσε τώρα στο κρύο σαν το μαλάκα, ενώ οι εγκεκριμένοι μέσα κατεβάζουν τη μάσκα για να πιουν το ποτό τους και την ανεβάζουν για να πάνε για κατούρημα!

Είναι ο σύγχρονος φασισμός που έχει κάνει τη ζωή να μοιάζει με αυτό που περιγράφεται, διεθνώς, ως «social credit system» – ή απλά σαν πίστα στο super Mario. Ο καθένας τρέχει μόνος του, βαθμολογείται σε κάθε του βήμα και, στο τέλος, κάνει ταμείο για να δει εάν μπορεί να περάσει στην επόμενη πίστα! Ωστόσο οι κοινωνίες μας δεν είχαν ποτέ μόνο νομιμόφρονες. Χιλιάδες από εμάς, στις δουλειές, στις σχολές, στις γειτονιές, στους δρόμους, σιχαινόμαστε αυτόν τον κόσμο. Αδιαφορούμε για την αξιολόγησή τους γιατί δεν μας αρκούν τα προνόμιά τους. Πατάμε πάνω στις σχέσεις μας για να παλέψουμε για τις αυτόνομα οριζόμενες ανάγκες και επιθυμίες μας. Και σίγουρα δεν έχουμε καταντήσει σαν το συμπαθή υδραυλικό με την κόκκινη στολή.