Οι μετανάστες/τριές είναι απαγορευμένοι εργάτες/τριες. Από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα· από τις Βαλκάνιες ως τους Αφγανούς και τις Σύρες· είναι η απαγορευμένη καρδιά της σύγχρονης εργατικής τάξης. Η καρδιά που βρίσκεται κλειδωμένη σε κέντρα κράτησης και αστυνομικά τμήματα ή δουλεύει μαύρα στα χωράφια και στις βιομηχανίες του τουρισμού. Η απαγόρευση της, τότε και τώρα, είναι η σταθερή στρατηγική του ελληνικού κράτους. Άλλοτε ως προυπόθεση της άγριας συσσώρευσης των ντόπιων αφεντικών και άλλοτε ώς εγγύηση των πολιτικών ή των γεωπολιτικών τους προσόδων.

Τα αφεντικά θέλουν εργασία και τους προκύπτουν άνθρωποι. Προκύπτουν εργάτες και εργάτριες με ανάγκες, με επιθυμίες και ιστορία που καθηλώνονται σε παγωμένα κοντέινερ και χαλασμένες σκηνές. Καθηλώνονται για να αφεθούν στη φιλανθρωπία των μκο και τις προσταγές των μπάτσων. Και θα μένουν εκεί, όσο δεν βλέπουμε δίπλα στα κοντέινερ τα κρύα μας διαμερίσματα. Το μίσος μας δίπλα στο δικό τους. Τη φρίκη της ανεργίας, δίπλα σ’ αυτήν του εγκλεισμού. Το μέλλον μας δίπλα στο δικό τους.

ΧΑΡΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ & ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ

Είναι το ελάχιστο. Είναι η αναγνώριση των κοινών μας εχθρών. Είναι η κοινή μας ιστορία. Είναι το ίδιο επαναλαμβανόμενο δίλημμα: Ή με τους μετανάστες ή με τους φασίστες. Ή με τις εργάτριες ή με τα αφεντικά.
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.