Το άλλο μισό των επιδομάτων είναι η αστυνομία

Όλα μαζί τα κρατικά στόματα, μας υπόσχονται ένα μέλλον κάπου ανάμεσα σε mad max και black mirror.

Κάνουν «εφιαλτικές προβλέψεις» για τα τρόφιμα, την ενέργεια, την ακρίβεια – δηλαδή για την πάρτη μας. Και, ακριβώς από δίπλα, φωνάζουν ότι το έγκλημα «έχει οργιάσει»- πάλι, όμως, για την πάρτη μας μιλάνε.

Τα αφεντικά και το κράτος τους φτιάχνουν τα προβλήματα που αντιστοιχούν στις λύσεις τους.

Μία απ’ τις λύσεις τους, είναι τα δεκάδες «επιδόματα» που έχουν μπει για τα καλά στις ζωές μας. Η λειτουργία των οποίων είναι ενδεικτική για τον τρόπο που το ελληνικό κράτος κουμαντάρει την τρέχουσα φάση της καπιταλιστικής κρίσης:

Από τη μία, κατευθύνουν την κατανάλωση σε συγκεκριμένα προϊόντα. Δηλαδή, ενώ παριστάνουν ότι επιστρέφουν ένα κομμάτι του κλεμμένου μισθού μας, χρηματοδοτούν συγκεκριμένα αφεντικά, ενώ παράλληλα τα λεφτά μένουν στις τράπεζες.

Ταυτόχρονα, λειτουργούν πειθαρχικά και εκπαιδευτικά: μας κατατάσσουν σε διάφορα status, καταγράφουν ψηφιακά τις συνήθειές μας, κατευθύνουν τις (καταναλωτικές) συμπεριφορές μας και ελέγχουν την κυκλοφορία μας στο δημόσιο χώρο.

Με λίγα λόγια, τα «επιδόματα» (pass) αποτελούν κομμάτι της πολεμικής οικονομίας που σχεδιάζει το ελληνικό κράτος πάνω στα κεφάλια μας. Με καραντίνα και χωρίς. Με τη δεξιά του και την αριστερά του.

Ενώ λοιπόν τα «επιδόματα» ρυθμίζουν το πως θα την παλεύουμε με κρατική σφραγίδα, οι μπάτσοι είναι εκεί να το επιβάλλουν. Το βλέπουμε στις πλατείες, στο δρόμο και στα αλλεπάλληλα αστυνομικά ρεπορτάζ που παίζουν στις οθόνες: τα όλο και περισσότερα σώματα της αστυνομίας εκεί έξω, υπάρχουν ακριβώς για να περιφρουρήσουν τους όρους της υποτίμησής μας.

Έτσι, όσο τo επίδομα θυμίζει περισσότερο δελτίο, η «προνοιακή πολιτική» του κράτους θυμίζει όλο και περισσότερο τον ήχο των μηχανών δι.ας και το μπλε των φάρων. Όσο η «νομιμότητα» οργανώνεται με fuel pass, η «παρανομία» οργανώνεται με σφαίρες για είκοσι ευρώ ψειριστική.

Τα κάθε είδους «επιδόματα» είναι μια άλλη όψη των δικάβαλων που περιπολούν – και πυροβολούν.

Είναι το καρότο και το μαστίγιο. Είναι η εκπαίδευση και η απειλή. Είναι όψεις της διαχείρισης της εργατικής τάξης («μαύρης» και «λευκής») σε μία συνθήκη όλο και πιο πολεμική. Που δεν ψηνόμαστε να υπηρετήσουμε με τίποτα.