ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΤΗΣ  2ΗΣ ΜΕΡΑΣ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ, οι συναγερμοί της στρατιωτικής άσκησης «Παρμενίων –
23» ήχησαν προειδοποιητικά πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Και όμως, όσο και αν μας απέσπασαν για
λίγο από μια ακόμη βαρετή μέρα στη δουλειά, ο ήχος τους μας ήταν καθ’ όλα γνώριμος. Θα
ορκιζόμασταν μάλιστα πως τον ακούγαμε όλο το καλοκαίρι! Καλά το καταλάβατε: ήταν οι
συναγερμοί της πολιτικής προστασίας, του μαγικού αριθμού «112» που, κάποιες φορές από
μεγάφωνα και άλλες από κινητά, εγγυώνται μια εμπειρία εξατομικευμένης και συλλογικής
φρενίτιδας.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ: το ελληνικό κράτος, ως ένα καπιταλιστικό κράτος που δεν κρύβει πως
είναι σε πόλεμο, αυτομαστιγώνεται με τη σειρά του αναγορεύοντας την «κλιματική κρίση» σε
σημείο μηδέν μιας αδιόρατης απειλής που πρέπει καθημερινά να μας στοιχειώνει. Οι περιπτώσεις
των πρόσφατων πυρκαγιών και πλημμυρών αποτελούν τα τελευταία στιγμιότυπα μιας μακράς
διαδικασίας κατασκευής τεχνητών ελλείψεων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κρατικού
μηχανισμού. Πρόκειται για μια ζωντανή ιστορία δημιουργικής καταστροφής, για χάρη του «θερμού»
καινούργιου κόσμου.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ: αυτός που κλαψουρίζει διαρκώς για το «πρόβλημα» είναι ο ίδιος
έτοιμος να πουλήσει και τις αντίστοιχες «λύσεις». Και το ρεπερτόριο των «λύσεων» είναι για την
ώρα εξόχως διδακτικό: στρατός (και άλλος) στα σύνορα και τα έργα υποδομής, μπάτσοι (λίγοι
ακόμη) στους μητροπολιτικούς δρόμους, drones, κάμερες και άλλες (περισσότερο) έξυπνες
τεχνολογίες χαρτογράφησης υπό τη γενική εποπτεία του μιλιταριστικού συμπλέγματος.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ: τα πολεμοχαρή ανακοινωθέντα του 112, οι συναγερμοί και οι σειρήνες
των στρατόκαυλων και του πολιτικού προσωπικού, τα F16 και τα Ραφάλ που πετούν όλο και πιο
συχνά και σε χαμηλότερο ύψος, είναι το αλαζονικό ξέρασμα των πολεμικών τους στρατηγικών πάνω
στα κεφάλια μας. Η διάχυση του φόβου και η μεταποκαλυπτική τρομοϋστερία πηγαίνουν χέρι χέρι
με τη μείωση των πραγματικών μισθών μας, τη ζωή με πάσα και επιδόματα, την πειθάρχηση στις
εντολές λοιμωξιολόγων, μετεωρολόγων και κάθε είδους ειδικών, την θλιβερή αποδοχή της
καταστροφής του κόσμου ως μοναδικής εναλλακτικής αν θέλουμε να αποδράσουμε από τον
παρατεταμένο εφιάλτη τους.

ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ: για να αγωνιούμε μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, ενώ
συνεχώς κανονίζουν το πώς θα μας φορτώνουν την κρίση τους κατακέφαλα. Για έτσι μας έχουν: με
την (νέα) ταυτότητα στα δόντια και ένα μενίρ στην πλάτη. Και με το χαμόγελο στα χείλη ατενίζοντας
τα σφαγεία του πολέμου. Προς το παρόν από απόσταση. Αργότερα;