Αφεντικά, δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι κομμάτων, πανηγυρίζουν εδώ και κάποιον καιρό για
την «ανάκαμψη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας». Η εγχώρια παραγωγή των κάθε είδους
όπλων, περνάει μπροστά από τα μάτια μας σαν μία ακόμα στιγμή της «ανάπτυξης» που, κάπως
ανεξήγητα, το μέχρι πρότινος «βουτηγμένο στα χρέη» ελληνικό κράτος διανύει.

Αν κάτι είναι σίγουρα σε ανάπτυξη στην περίεργη αυτή εποχή που ζούμε, είναι ο πόλεμος. Στην Ουκρανία, στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή. Στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Ερυθρά και τη
Μαύρη Θάλασσα. Και τα όπλα τους, από τις σφαίρες μέχρι τα λογισμικά για drones και πυραύλους, δεν φτιάχνονται για να μπουν στο μουσείο. Φτιάχνονται για να χρησιμοποιηθούν. Πρώτα, όπως πάντα, πάνω στους «άλλους»: στην Υεμένη, στη Λιβύη, στην Παλαιστίνη – και, πάντα, στους μετανάστες και τις μετανάστριες.

Διακόσιες και βάλε ελληνικές εταιρείες δουλεύουν εντατικά για την παγκόσμια πολεμική