Ένας είναι ο εχθρός φασίστες, στρατός και εθνικός κορμός

Πόσα ναυτικά μίλια είναι η ΑΟΖ του Καστελόριζου; Τι ζητάει το ελληνικό κράτος από την Αλβανική ριβιέρα; Πώς θα λέγεται το κράτος της Μακεδονίας; Πόσα θαλάσσια οικόπεδα υπάρχουν ανατολικά της Κύπρου;
Τους τελευταίους μήνες, το ελληνικό κράτος έχει ανοίξει διαδοχικά όλα τα εθνικά του θέματα- από τα Βαλκάνια ως την Ανατολική Μεσόγειο. Μετά από μια πενταετία σκληρού αντι-γερμανισμού, αντι-μνημονιακού αγώνα και τη συμμορία Χ.Α. στο δρόμο, το ντόπιο πολιτικό προσωπικό ανακάλυψε -ξανά- τον μακεδονικό αλυτρωτισμό, τους Αλβανούς εθνικιστές, τον «σουλτάνο Ερντογάν» και την τουρκική προκλητικότητα. Κι αυτό δεν φτάνει… Γι’ αυτό και άρχισε να περιφέρει στους δρόμους -ξανά- φασίστες, παπάδες, καραβανάδες και φυσικά τα τελευταία αντι-μνημονιακά ζόμπι που του έχουν απομείνει.
Οι παλιοί ιδεολογικοί μηχανισμοί ανοίγουν νέες δουλειές και φωνάζουν: «οι γερμανοί πέθαναν, ζήτω οι νέοι εθνικοί εθνικοί εχθροί!». Αν τα προηγούμενα χρόνια έπρεπε ως εργάτες και εργάτριες να εκπαιδευτούμε να μουτζώνουμε τους γερμανούς και την τρόικα -και όχι τα αφεντικά μας-, τώρα το ελληνικό κράτος και οι φασίστες του μας ζητάνε να βρίζουμε πρωί-βράδυ Μακεδόνες, Αλβανίδες και Τούρκους. Μας ζητάνε να δηλώνουμε πίστη στην ελληνική οικογένεια και να συμπάσχουμε με τους έλληνες στρατιωτικούς, την ίδια στιγμή που θα βάζουμε πλάτη στις περιπέτειες του ελληνικού κράτους στην ανατολική μεσόγειο: θαμμένοι/ες κάτω από τόνους βλακείας, ψευδών ειδήσεων και εθνικιστικών παραληρημάτων.
Δεν πέρασε απλά ένας χρόνος· είναι εκπαίδευση για τα χρόνια που έρχονται. Το ελληνικό κράτος, για τα συμφέροντα των μικρών και των μεγάλων αφεντικών, ετοιμάζει τους όρους για μια νέα μετα-μνημονιακή εθνική ενότητα: Περισσότερους καραβανάδες, περισσότερους φασίστες, κρατικές μεσολαβήσεις και λίγο από εθνική ανάπτυξη…Δεν είναι, τελικά, ένας χρόνος εθνικών ζητημάτων: είναι χρόνια εθνικής ιδεολογίας, χρόνια ελληνικού -θεσμικού και μη- ρατσισμού. Χρόνια ανοχής σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε κομμένους μισθούς. Χρόνια που πρέπει να μας μάθουν ότι δεν έχουμε τίποτα κοινό με τα αφεντικά μας. Ότι δεν έχουμε κανένα κοινό συμφέρον με το κράτος τους, τίποτα να μοιραστούμε με τους μικροαστούς, τους ρατσιστές και τους μπράβους τους. Χρόνια που θα έπρεπε να μας έχουν μάθει πως όλη η καθημερινότητα μας είναι εναντίον τους, για χιλιάδες λόγους, σε χιλιάδες γλώσσες, με χιλιάδες κοινότητες -και με άλλες τόσες κλωτσιές για τους φασίστες.