Μπήκε για τα καλά το φθινόπωρο. Και, σαν άλλη εποχική γρίπη, ένα σωρό μπατσο-ειδικοί πετάγονται μέσα από ό,τι έχει οθόνη για να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου. Ειπωμένο αλλιώς: τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα. Όταν δεν σε σκανάρουν για να κάνεις το οτιδήποτε, όταν δεν σε αποκλείουν από παντού, θα ζεις και με την τσίτα ότι από αύριο μπορεί να σε ξανακλείσουν μέσα.

Αυτή τη φορά όμως, όπως μας λένε οι δεξιοί και οι αριστεροί υπάλληλοι των αφεντικών, αυτοί που ευθύνονται για όλα είναι οι «ανεμβολίαστοι», ένα υποκείμενο μυστήριο: ποιός ξέρει στις πόσες δόσεις θα σταματάει κανείς να θεωρείται τέτοιος. Ένα υποκείμενο, που συνήθως συνοδεύεται από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: είναι φτωχοί, απολίτιστες, φονταμενταλιστές και, στην καλύτερη, παραπλανημένες.

Αυτές οι περιγραφές μας είναι πολύ οικείες. Γιατί έχουν κάνει τη δουλειά τους και αλλού: είναι η βάση του ρατσισμού προς τους μετανάστες εργάτες και τους Ρομά τόσα χρόνια. Και το ξέρουμε καλά: ο ρατσισμός, είτε είναι φυλετικός, είτε είναι έμφυλος, είτε είναι πολιτισμικός, στοχεύει αρχικά στην φτήνια αυτών που την υφίστανται και, τελικά, στη φτήνια της εργατικής τάξης στο σύνολό της – στη δουλειά και στην υπόλοιπη ζωή.

Είναι ο καπιταλισμός· όταν τα αφεντικά στριμώχνονται από τις δομικές του αντιφάσεις, βάζουν μπροστά τις πιο βίαιες εκφάνσεις του, για να φάμε τα σκατά του εμείς. Είναι η «αλλαγή παραδείγματος»· η «υγεία» που φαντασιώνονται, μας θέλει όλες νοσηρές μέχρι πιστοποίησης του εναντίου.

Είναι ο νέος φασισμός – και έχει ένα κάρο παλιές συνταγές. Και θα υπάρχουν πάντα αυτοί και αυτές που θα στέκονται μαχητικά απέναντί του.

Κόντρα σε αφεντικά, φασίστες, ειδικούς, μπάτσους και όλους τους μικροαστούς ρουφιάνους τους, επιμένουμε – θα μας βρουν μπροστά τους!