Δεν απέχει πολύ η στιγμή που στα ράφια θα βρίσκουμε τρόφιμα με σήμανση «περιέχει σκόνη οικιακού γρύλου»· ή κάτι αντίστοιχο.

Μη σας πιάνει αποστροφή! Οι ειδικοί λένε ότι είναι τίγκα στην πρωτεΐνη και απολύτως ασφαλή – και ποιοί είμαστε εμείς να μην τους πιστέψουμε. Όχι μόνο αυτό: κάθε φορά που θα αγοράζουμε ένα τέτοιο προϊόν, κάθε φορά που θα τρώμε αλεσμένη ακρίδα, θα συνεισφέρουμε και το κατιτίς μας στο σώσιμο του περιβάλλοντος.

Κάπως έτσι ο σατανικός-δικτάτορας-πούτιν συναντάει επιτέλους την κλανιά της αγελάδας: αυτή η ιστορία με τη βιομηχανική παραγωγή βρώσιμων εντόμων εντάσσεται (μαζί με το «κρέας εργαστηρίου») στη μακρά λίστα για την «αντιμετώπιση της επισιτιστικής κρίσης». Που δημιουργείται, αλίμονο, «από τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης και του πολέμου στην ουκρανία». Μα πόσα ακόμα πια να κάνουν «για το καλό μας»;

 Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι το κράτος μας ενδιαφέρεται πολύ για το τι τρώμε.

Το ενδιαφέρει σε ποια τρόφιμα – και άρα σε ποια αφεντικά – πάνε τα λεφτά (τελευταία αυτό ονομάζεται και market pass). Το ενδιαφέρει να κατευθύνει την κατανάλωσή μας ανάλογα με τις καπιταλιστικές ορέξεις του. Το ενδιαφέρει να εκπαιδεύονται τα μυαλά και τα στομάχια μας στις επιταγές της καπιταλιστικής κρίσης και του παγκοσμίου πολέμου· σε καθημερινές συμπεριφορές όλο και πιο κερδοφόρες για τα αφεντικά.

Αυτό που ζούμε λοιπόν, είναι το κράτος που κάνει δόγμα του για την εργατική τάξη το «και απ’ τη μύγα ξύγκι».

 Αυτό που ζούμε, είναι το κράτος που κανονίζει να πληρώνουμε με οποιονδήποτε τρόπο εμείς τα σχέδιά του. Μέσω του «πληθωρισμού» και της «ακρίβειας» στα τρόφιμα, μέσω των ενοικίων, μέσω των λογαριασμών του ρεύματος και – spoiler alert – του νερού. Μέσω των πιο βασικών αναγκών δηλαδή. Είναι το κράτος που κανονίζει ο μισθός μας να χρηματοδοτεί στρατιωτικούς εξοπλισμούς, μπάτσους και «στρατηγικής σημασίας κλάδους». Που κανονίζει, για λογαριασμό των αφεντικών του, να γινόμαστε όλο και φθηνότερες.

Ένα είναι σίγουρο: το κόνσεπτ «όλοι μαζί να σωθούμε από την κλιματική κρίση και τον πούτιν τρώγoντας ψωμί με αλευροσκώληκα», είναι μία ακόμα κωδική ονομασία της πολεμικής οικονομίας που μας κάθεται στο σβέρκο. Που θα συνεχίσει να το κάνει, όσο μας βρίσκει με τα χέρια κατεβασμένα και το στόμα ανοιχτό.