Υπάρχει μια μακριά γραμμή που συνδέει τα αστυνομικά τμήματα και τους φασίστες με τις “επενδύσεις” και τον “ρυθμό της ανάπτυξης”. Το κράτος δεν το φωνάζει, αλλά σχεδιάζει συστηματικά τους όρους για την ολοένα και πιο άγρια εκμετάλλευση της πολυεθνικής εργατικής τάξης. Γιατί αποτελεί προϋπόθεση για την εκπλήρωση των φιλοδοξιών του στο εσωτερικό και το εξωτερικό.

Οι μπάτσοι που βασανίζουν και ενίοτε σκοτώνουν στα Α.Τ., οι δεσμοφύλακες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι ρατσιστές “κάτοικοι” που λιγουρεύονται πογκρόμ, οι αναλυτές και οι δημοσιογράφοι που παραληρούν για το πώς και το πόσοι “τελικά χωράνε”, δουλεύουν μαζί εναντίον μας. Οργανώνουν την πειθαρχία στη μητρόπολη, βουλιάζουν τις βάρκες στα σύνορα, στέλνουν φρεγάτες στον πόλεμο και πλακώνονται για τις οικονομικές ζώνες.

Όσο δεν μας υπολογίζουν ως εχθρό τους, θα μας υπολογίζουν ως σύμμαχο. Όσο οι φασίστες δεν φεύγουν με κλωτσιές από τις πλατείες, μετανάστες εργάτες θα “βρίσκονται νεκροί” στο Αιγαίο και σε κρατητήρια. Όσο ανεχόμαστε να δουλεύουμε και να μην βγαίνει ο μήνας, τόσο τα αφεντικά μας θα κάνουν όνειρα για μπίζνες στην Ανατολική Μεσόγειο.

Όπως στην Παλαιστίνη, όπως στον Λίβανο, έτσι και εδώ, το δικαίωμα στην ύπαρξη δεν αρκεί. Πρώτα θα μας σεβαστούν και μετά θα πάρουμε εκδίκηση, για όλους τους Μοχάμεντ Καμράν αυτού του κόσμου.