Οι κομματικές διενέξεις αποπροσανατολίζουν. Αυτό το κράτος έχει ενιαίο σχεδιασμό, που είναι πολεμικός.
Δεν θα ακουστεί στα δελτία: όσο τα διακυβεύματα που περιβάλλουν το «πολιτικό σκηνικό» παίζουν κάπου ανάμεσα σε «σταθερότητα» και «ανάπτυξη», τα επιτελεία και οι καραβανάδες ετοιμάζουν τις επόμενες κινήσεις στο γειτονικό πεδίο του εντεινόμενου παγκοσμίου πολέμου. Με διακομματική στήριξη. Με εθνική ενότητα.
Οι βάσεις της Αλεξανδρούπολης και της Σούδας, τα «έχουμε πόλεμο με τη ρωσία» και οι αποστολές στρατιωτικού εξοπλισμού στον ουκρανικό στρατό, δεν αποτελούν «ξεπούλημα» ή «εξάρτηση» αυτής εδώ της χώρας. Είναι η όλο και πιο φιλοπόλεμη στρατηγική του ελληνικού κράτους, που προσπαθεί να αποκομίσει τα μέγιστα δυνατά οφέλη συμμετέχοντας στις διακρατικές συγκρούσεις στην ευρύτερη περιοχή. Με απώτερο στόχο την αναβάθμιση της σημασίας του οικοπέδου του – δηλαδή των αφεντικών του. Και με μόνιμη φιλοδοξία την αποσταθεροποίηση του τουρκικού κράτους.
Δεν θα γραφτεί στα προγράμματα τετραετίας. Η «τουρκική προκλητικότητα» και η «ρωσική επιθετικότητα» είναι κώδικες για να μας κρατάνε φθηνότερες, ενώ ο μισθός μας ταΐζει την πολεμική τους μηχανή. Είναι κώδικες για να μας πείσουν να «κάνουμε θυσίες» και να γίνουμε κρέας για κανόνια.
Έχουν όμως πρόβλημα. Γιατί ξέρουν ότι όσο αυτοί σχεδιάζουν, τους δρόμους αυτής της πόλης τους γυρνάει ένα πολυεθνικό προλεταριάτο που δεν είναι για έτσι. Που πήρε μια γεύση από τα πολεμικά ανακοινωθέντα στην καραντίνα – και δεν τα συμπάθησε ούτε στιγμή. Που δεν έχει μίσος για τα αδέρφια της στην τουρκία και τη συρία, αλλά για τα αφεντικά, τους δημοσιογράφους, τους μπάτσους και τα κόμματα. Που συναντήθηκε στο δρόμο, στις συναυλίες και στις ουρές για Ι-5. Και κουβαλάει έναν τόνο περηφάνεια για αυτό.
Έχουμε πρόβλημα. Με αυτό εδώ το κράτος και τα σχέδιά του. Με τους έλληνες φασίστες και τα ντόπια αφεντικά. Γιατί εδώ ζούμε, εδώ δουλεύουμε. Και δεν αλλάξαμε με κάλπες. Δεν θα αλλάξουμε με κάλπες. Μένουμε στο δρόμο. Ξανά και ξανά. Πόλεμος στον πόλεμο.
