“Όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει”:

τα αφεντικά, ανά στιγμές, παθαίνουν κρίσεις ειλικρίνειας. Στην πραγματικότητα, μας λένε από καιρό κατάμουτρα ότι την κρίση τους σκοπεύουν να τη φάει στη μάπα η πολυεθνική εργατική τάξη. Business as usual δηλαδή, απλά με διαφορετικά ονόματα και άλλες “λύσεις”. Το στοίχημά τους, όμως, είναι να χανόμαστε μέσα στη φασαρία και να μην καταλαβαίνουμε χριστό απ’ ό,τι συμβαίνει. Σκούζουν από όλες τις οθόνες ότι ο κόσμος καταστρέφεται (έτσι, κάπως) αλλά πως αυτοί κάνουν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους για να μας σώσουν από αυτή τη μοίρα. Γι’αυτό και τα δελτία ειδήσεων έχουν αρχίσει να θυμίζουν όλο και περισσότερο τις δέκα πληγές του φαραώ: και δώσ’ του ξηρασίες και φωτιές, και δώσ’ του φονικοί ιοί, και δώσ’ του ακρίδες (προσεχώς κατάλληλες για βρώση). Γι’ αυτό και πρώτη μούρη παίζουν “σατανικοί δικτάτορες” που έχουν βαλθεί να μας εξοντώσουν “ανοιγοκλείνοντας κάνουλες” και “απειλώντας την εδαφική ακεραιότητα”. Γι’ αυτό και το “σπάσιμο ρεκόρ τιμής μεγαβατώρας” ακολουθεί το “σπάσιμο ρεκόρ κρουσμάτων”, λες και είναι το παγκόσμιο στίβου.

Υπάρχει κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό από αυτές τις καταστροφές. Είναι η ξακουστή δυνατότητα των ελλήνων να μονιάζουν σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές. Ας δούμε για παράδειγμα την αριστερά, που αντί να προδίδει το έθνος μιλώντας ας πούμε για επιθετική – και πάντα αντι-τουρκική – ελληνική συμμετοχή στον παγκόσμιο πόλεμο, προτιμάει να παίζει το γνωστό αφήγημα της “άμυνας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο”. Ή που, αντί να το προδίδει πάλι αναδεικνύοντας το αβανταρισμένο από το κράτος (νομοθετημένο επί σύριζα) χρηματιστήριο ενέργειας, που ρυθμίζει εδώ και χρόνια το να πληρώνει το λογαριασμό η εργατική τάξη, προτιμάει να παίζει το ίδιο τροπάρι της “ενεργειακής κρίσης” ως ένα (όχι και τόσο) αναπάντεχο συμβάν.

Είναι αυτό το ρημάδι το εθνικό συμφέρον που κάνει το κράτος και τα αφεντικά – παρέα με όλους τους ρουφιάνους τους – να συντονίζονται τόσο επιτυχημένα εναντίον μας· ακόμα και αν μερικές φορές φαίνεται ότι συγκρούονται πάνω σε “σκάνδαλα” του είδους “παρακολουθήσεις”. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε: ήταν και σε εκείνη την περιβόητη “χρηματοπιστωτική κρίση” πριν δέκα χρόνια και κάτι που, ενώ κοβόταν ο μισθός στα μισά, όλες οι “ανατρεπτικές δυνάμεις” του τόπου σιχτίριζαν την τρόικα ως ξένο κατακτητή, έτσι ώστε να μην πειράξει κανείς τις ελληνικές τράπεζες και τα ντόπια αφεντικά. Ήταν και στη φάση του “μένουμε σπίτι” που όλοι αυτοί ενώθηκαν σαν μια γροθιά για να πετύχει το πραξικόπημα και διακήρυξαν ότι θα “λογαριαστούνε” κάποια άλλη στιγμή.

Tο εθνικό συμφέρον, αυτή η υπέρτατη αξία που-τάξεις-δεν-γνωρίζει, που εκτείνεται από την παραδοσιακή μέχρι την εναλλακτική (άκρο)δεξιά και από τους αριστερούς λάτρεις των υγειονομικών πρωτοκόλλων μέχρι τους “κοινωνικά υπεύθυνους” χιπστεράδες, δεν έχει σταματήσει να λάμπει (και) τα δυόμιση τελευταία χρόνια. Απ’ τις καραντίνες και τα σκαναρίσματα “για την αντιμετώπιση του ιού”, στις καραντίνες και στα δελτία ρεύματος για την “αντιμετώπιση του ερντογάν ή του πούτιν” και από εκεί στις καραντίνες και στα δελτία τροφίμων για την “αντιμετώπιση της αγριεμένης μαμάς φύσης”: η σιχαμένη γλώσσα του εθνικού συμφέροντος μας βομβαρδίζει με ένα σωρό αφηρημένες απειλές, μας εκβιάζει ώστε να εκπαιδευτούμε να τη βγάζουμε όλο και πιο φθηνά – υλικά, συναισθηματικά και διανοητικά-, μας παραλύει ώστε να γίνουμε κρέας για τα κανόνια του.

Ας αρχίσουμε από κάπου λοιπόν. Λέμε ότι το να μην τρώμε τη βλακεία αμάσητη είναι μία τέτοια αρχή. Γιατί χωρίς τα μυαλά μας στη θέση τους θα καταντήσουμε να κάνουμε παρέα με τον εργοδότη μας βρίζοντας τον ερντογάν και συζητώντας το ποιον θα ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές. Λέμε ότι δεν θα μένουμε πλέον με ανοιχτό το στόμα μετά από κάθε διάγγελμα. Γιατί τα δυόμιση τελευταία χρόνια μας έχουν μάθει πολλά για τις εκφάνσεις των κρατικών τρομοεκστρατειών. Λέμε ότι το δικό μας κόλπο είναι το ταξικό μίσος για την πατρίδα και τα αφεντικά της. Γιατί σε κάθε εποχή, αυτή της “υγειονομικής” ή της “ενεργειακής” κρίσης, αυτή του “ψυχρότερου” ή του “θερμότερου” πολέμου, το ταξικό μας μίσος παραμένει η μόνη μας ελπίδα.