ΚΑΠΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ MAD MAX ΚΑΙ BLACK MIRROR

Bρισκόμαστε στην «τελική ευθεία» για τις εκλογές. Δηλαδή, σε αυτή την περίεργη φάση που τα αφεντικά μας ασχολούνται-με-τα-πολιτικά,
κανονίζοντας το πως θα μπορούν να κερδίζουν τα περισσότερα δυνατά από την εργασία μας.

Όπως και σε κάθε τέτοια συγκυρία, τα διακυβεύματα των εκλογών παρουσιάζονται ως τα πιο σημαντικά από ποτέ ξανά στην ιστορία. Αυτή τη φορά μοστράρονται πολύ η «δικαιοσύνη» και η «δημοκρατία». Βέβαια, εμείς έχουμε το κουσούρι να θυμόμαστε καλά την καραντίνα και δεν πολυψαρώνουμε με αυτά: ήταν όλοι μαζί που μας έκλεισαν μέσα, εκτός αν ήταν να δουλέψουμε· ήταν όλοι μαζί που μας ήθελαν να ανεβάζουμε στο ίνσταγκραμ σέλφιζ με τη σύριγγα – σαν τα μούτρα τους.

Κάπως έτσι είναι και τώρα: όλα τα κρατικά στόματα είναι συντονισμένα. Και μπροστά-μπροστά οι δημοσιογράφοι. Ενώ οι τσέπες μας αδειάζουν στα μισά του μήνα, το μόνο που υπόσχονται όλοι για το μέλλον είναι δυσοίωνα σενάρια. Για τα οποία πάντα φταίει οποιοσδήποτε άλλος πέρα από αυτό εδώ το κράτος και αυτά εδώ τα αφεντικά. Κάτι μεταξύ mad max και black mirror ένα πράγμα.

Οι «εφιαλτικές προβλέψεις» τους για τα τρόφιμα και την ενέργεια, δεν προέρχονται από κάποια επιστημονικά εγκεκριμένη χαρτομαντεία: είναι ο σχεδιασμός τους για την πάρτη μας. Σα να προβλέπεις ότι κάποιος θα πέσει, λίγο πριν τον ρίξεις εσύ ο ίδιος.

Πλάι σε αυτές τις «εφιαλτικές προβλέψεις», τα ίδια στόματα έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι και οι δρόμοι αυτής της πόλης είναι ένας εφιάλτης εγκληματικότητας. Αλλά και πάλι για μας – για την τάξη μας – σχεδιάζουν: οι φιγούρες των «εγκληματιών» χτίζονται επιμελώς· είναι φτωχές, είναι «συμμορίες ανηλίκων», είναι απολίτιστες, είναι τσιγγάνοι ή μετανάστριες και πάει λέγοντας.

[Για να διαβάσεις τη συνέχεια πάτα εδώ]