Αυτό που σήμερα λέμε “Δύση” δεν υπήρξε ποτέ μια συμμαχία αλλά ένας μεταπολεμικός συσχετισμός δυνάμεων. Το επικοινωνιακό σόου της υπερδύναμης-σε-παρακμή με κωδικό “Τραμπ” και οι “πισώπλατες μαχαιριές” είναι όψεις διαχείρισης της ήττας του συσχετισμού “Δύση” στο ουκρανικό σφαγείο. Οι αλλαγές κυβερνήσεων με “διαφορετικές ατζέντες” ανήκουν στο manual αυτής της αναδίπλωσης. Η στροφή των ευρωπαϊκών κρατών σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς και η όξυνση της αντι-μεταναστευτικής τους πολιτικής δεν αποτελούν “αποτέλεσμα πιέσεων” αλλά αυτοσκοπό: είναι η διαδικασία περάσματος από την “εξαγωγή δημοκρατίας” στην εισαγωγή του φόβου.

Ο εν εξελίξει παγκόσμιος πόλεμος έχει πολλά ακόμα πάρε-δώσε μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών – όμως η βαρβαρότητα (θα) είναι η σταθερά τους.

Έτσι και εδώ: το ελληνικό κράτος μπαίνει σε νέο κύκλο εσωτερικών ανακατατάξεων, προσπαθώντας να διαχειριστεί τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη. Αυτό το καθιστά πολλαπλά επικίνδυνο: επειδή, ακριβώς, αυτές τις σφαλιάρες δεν τις έχουμε μοιράσει εμείς, ως τάξη – αλλά είναι συνέπεια των γεωπολιτικών του επιδιώξεων. Ελίσσεται μεταξύ συμμαχιών στην προσπάθειά του να επωφεληθεί μέσα σε νέους συσχετισμούς. Επενδύει ό,τι έχει σε στρατό, μπάτσους και τη μετατροπή του σε κόμβο στρατηγικής σημασίας.

Το ένα του μάτι είναι στραμμένο στην Ανατολική Μεσόγειο, τους ενεργειακούς διαδρόμους και τις ΑΟΖ. Το άλλο είναι στραμμένο σε εμάς: το μείγμα υποτίμησης και πειθαρχίας που δουλεύεται είναι στην πρώτη γραμμή. Από τον “Τειρεσία για τους ενοικιαστές” μέχρι τους μπάτσους στα ΜΜΜ και τα 650 εκατομμύρια για επανεξοπλισμό της ΕΛ.ΑΣ. Από τις “ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης” μέχρι τους πνιγμούς μεταναστ(ρι)ών και την αναδιοργάνωση της μαύρης οικονομίας.

Έχουν κάποιο εσωτερικό πρόβλημα; Ευτυχώς, έχουν: πρώτα και κύρια, μια πολυεθνική γενιά που δεν έχει κανένα λόγο να πολεμήσει ή να “κάνει θυσίες” για τα εθνικά συμφέροντα. Οι αρνήσεις της παραμένουν σκόρπιες, κάπου ανάμεσα στο κάψιμο των δουλειών και τις φρίκες· αλλά έχουν τη δυνατότητα να φέρουν τα σχέδιά τους τούμπα.

Είναι ζοφερή η εποχή; Ναι, είναι. Αλλά δεν έχουμε κανένα λόγο να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά. Πρέπει να κρατήσουμε τα μυαλά μας στα κεφάλια μας, να δώσουμε μάχες “πεζοδρόμιο-το-πεζοδρόμιο”. Όχι άλλη μελαγχολία, όχι άλλη έπαρση του “μεγάλου γεγονότος” και του “πλήθους”. Όχι άλλη εθνική ενότητα – μόνο ταξικό μίσος και οργανωμένος αντιφασισμός.