Όπως στην εποχή του «μνημονίου» έτσι και στην εποχή του Covid, αυτοί που εμφανίζονται ως θύματα της κατασκευασμένης «έκτακτης ανάγκης» είναι οι μικρο – επιχειρηματίες, η φημισμένη «ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας». Και όλες εμείς, άνεργοι και κακοπληρωμένοι υπερωριακοί, εργάτες πεταμένοι στο επίδομα και εργάτριες στριμωγμένες ανάμεσα στην τηλε – εργασία και στα «οικιακά», θα πρέπει να τρέμουμε από φόβο μπροστά στην τηλεόραση και για διάλειμμα θα πρέπει να συμπονούμε τα μικρο – αφεντικά. Θα πρέπει να αγωνιούμε μήπως μπει λουκέτο στα μαγαζιά που δουλέψαμε χωρίς ένσημα, χωρίς πληρωμένη άδεια, εκεί που μας εκβίαζαν με μεροκάματα κάτω του βασικού και μας απέλυαν για πλάκα όταν ζητάγαμε τα στοιχειώδη. Διάφορα από τα αφεντικά που τώρα μυξοκλαίνε, θα αναγκαστούν πράγματι να βρουν άλλους τρόπους για να κλέβουν τον πλούτο που παράγουμε.

Ωστόσο οι πραξικοπηματικές απαγορεύσεις δεν είναι απλώς «lockdown» (δηλαδή κλειστά μαγαζιά). Είναι, πρώτα και κύρια, επίθεση στους αυτόνομους χώρους και χρόνους μας, είναι η οργανωμένη επιχείρηση με στόχο να μείνουμε μακριά ο ένας από τον άλλη, να το βουλώνουμε πίσω από τις μάσκες, να τρώμε αμάσητη την προπαγάνδα και τη βλακεία, με ένα και μόνο στόχο: να περάσει από πάνω μας αμαχητί η βίαιη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης. Θέλουν να μας καταργήσουν σαν πολυεθνική εργατική Τάξη και να μας εμφανίσουν ίσως κάποτε σαν Πλήθος που αγανακτεί, παρέα με αφεντικά, με κομματόσκυλα και φασιστοειδή, προς αναζήτηση νέων (εθνικών) σωτήρων.

Η πόλη δεν έχει μόνο μπάτσους και ρουφιάνους, δεν έχει μόνο μαγαζάτορες και καταναλωτές. Η πόλη, οι δρόμοι, οι τοίχοι, οι πλατείες, πλημμυρίζουν από τις ζωές μας. Η πόλη είναι και θα παραμείνει δική μας!