Η πολιτική διαχείρισης του covid-19 είναι βίαιη -διανοητική και υλική- υποτίμηση της
εργατικής τάξης.

Αυθαιρεσίες αφεντικών, κομμένοι μισθοί και δικαιώματα με την πρόφαση της έκτακτης ανάγκης, μπάτσοι και ρουφιάνοι
παντού στην υπηρεσία του αναδυόμενου κράτους πατέρα, αποβλάκωση και τρομολαγνεία με τηλεοπτικό μέτρημα
πτωμάτων. Και μία οικονομική κρίση για την οποία αυτή τη φορά θα ευθύνεται ένας αόρατος εχθρός και, βέβαια, θα
απαιτεί κι’άλλη εθνική ενότητα, κι’άλλες υποχωρήσεις – για το καλό μας.

Οι μετανάστες και οι μετανάστριες είναι οι πρώτοι που το γνωρίζουν.

Τα hotspot μετατρέπονται σε φυλακές και επιταχύνεται η λειτουργία των
προαναγγελθέντων κλειστών κέντρων κράτησης, οι νέες αφίξεις μετατρέπονται σε «μολυσμένους πράκτορες του ερντογάν» μέχρι αποδείξεως του εναντίου και σε συνέταιρους του κορωνοιού ενάντια
στο έθνος, μετανάστριες αποκαλούνται «εκδιδόμενες» και ως εκ τούτου «υγειονομικές βόμβες», οι παράνομες
επαναπροωθήσεις κορυφώνονται και φασιστοκάτοικοι πυροβολούν μετανάστες και εξαπολύουν πογκρόμ.

Γι’αυτό και αντιστέκονται για λογαριασμό όλων μας
με απεργίες πείνας, διαδηλώσεις, εξεγέρσεις.

Αλληλεγγύη στους αγώνες των μεταναστών/-στριών