Τους τελευταίους μήνες έχουμε ακούσει πολλά. Υπάρχουν φορές, λέει, που απλά πρέπει να το βουλώνουμε, να δουλεύουμε και να κλεινόμαστε μέσα. Το κράτος και οι “ειδικοί”, συνεχίζει, είναι πλέον οι πατεράδες που φροντίζουν για όλους μας.

(Και όσοι μέχρι πρότινος κοίταζαν μόνο τον κώλο τους, πλέον μας κάνουν κηρύγματα για το “κοινό καλό”.)

Μας είπαν να το κάνουμε για το καλό των ηλικιωμένων, ενώ οι ίδιοι τους σκοτώνουν -μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ότι πρέπει να γίνουμε άνθρωποι-λάστιχα και να περιμένουμε να μας πουν αν από Δευτέρα θα έχει σπίτι-δουλειά ή αν θα παίξει αφραγκία, τηλε-ζωή και κλεισούρα. Μας έδειξαν ξανά και ξανά τον “σατανικό σουλτάνο” να κονταροχτυπιέται με τον ιό για το ποιος είναι ο νο1 εθνικός εχθρός. Μας είπαν ότι οι μετανάστες εργάτες είναι απλά εν δυνάμει υγειονομικές απειλές, οπότε το μάντρωμα τους είναι για το καλό της υγείας – των υπόλοιπων.  Διακήρυξαν σε όλους τους τόνους πως το δόγμα πλέον είναι πατρίς-υγεία-οκογένεια, ότι η ζωή κάποιες φορές πρέπει να είναι βασικά μία στρατιωτική άσκηση κι όποιος το αμφισβητεί αυτό είναι ανεύθυνος απέναντι στους άλλους. Κι αφού αυτά τα είπαν οι “ειδικοί” του κράτους, εμείς οι “ανειδίκευτοι” καλύτερα να μην μιλάμε.

Δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός για να καταλάβεις ότι, όσο οι οθόνες μιλάνε για ίωση με όρους βιβλικής καταστροφής, οι δρόμοι μιλάνε για μπάτσους, μειώσεις μισθών και σουρρεαλιστικές χουντικές πειθαρχήσεις με όρους ολοκληρωτισμού εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης.

Δεν χρειάζεται να είσαι κοινωνιολόγος για να καταλάβεις ότι οι έκτακτες ανάγκες, συνήθως, δεν σχετίζονται με φυσικές καταστροφές και ποτέ δεν τις “περνάμε όλοι μαζί”.

Δεν είναι η στιγμή να παραλύσουμε μετρώντας κρούσματα στις οθόνες. Δεν είναι η στιγμή να βγάλουμε τον σκασμό για τον τρόπο που το κράτος μετράει τις ζωές της εργατικής τάξης, της πολυεθνικής τάξης μας. Είναι η στιγμή να σχηματίσουμε θεωρητικά, πρακτικά και οργανωτικά οδοφράγματα απέναντι στην επέλαση της έκτακτης ανάγκης, παίρνοντας ορμή απ’τα πιο βασικά μας αντιφασιστικά αντανακλαστικά -είναι στιγμή να σπάσουμε τον φόβο.