Τον τελευταίο καιρό, πολλά ακούγονται για τους θαλάσσιους χώρους στα νότια αυτής της χώρας. Υπό τον ήχο πολεμικών ιαχών, τα ελληνικά media φωνάζουν πως τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού κράτους στην Ανατολική Μεσόγειο κινδυνεύουν, λόγω μιας συμφωνίας της Τουρκίας με την (μοναδική αναγνωρισμένη απ’τον οηε) κυβέρνηση της Λιβύης.

Για να τα πάρουμε απ’ την αρχή: στη Λιβύη διεξάγεται πόλεμος από το 2011: στο βωμό της πολεμικής μηχανής των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών δεκάδες χιλιάδες Λιβύων προλετάριων έχουν χάσει τις ζωές τους.

Το ελληνικό κράτος, μπορεί να μην είναι άμεσα ενεργό στο πεδίο της μάχης, φαίνεται όμως ιδιαίτερα πρόθυμο να πάρει θέση: στηρίζει ανοιχτά την αυτοαποκαλούμενη «βουλή των αντιπροσώπων» της Λιβύης, διαφημίζοντας τους Λίβυους καραβανάδες του στρατηγού Χαφτάρ ως συμπαθείς φιλέλληνες. Κι όλα αυτά για χάρη των γεωπολιτικών του συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο, βγάζοντας μπροστά, ξανά, τη μεγάλη ιδέα της

«τουρκικής προκλητικότητας».

Ποιοι και γιατί μιλάνε για «τουρκική προκλητικότητα»;

Από τα κυβερνητικά επιτελεία έως το καθημερινό ρατσιστικό αναμάσημα των μμε, από «ουδέτερους» ακαδημαϊκούς έως κομμάτια της αριστεράς και το βόθρο των φασιστών της διπλανής πόρτας. Πρόκειται για τους ίδιους που σκαρφίστηκαν την περικύκλωση και τη διάλυση της Τουρκίας στα 90s. Αυτούς που δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους εμπρός στο στρατιωτικό πραξικόπημα του 2016 και τη λύπη τους όταν αυτό απέτυχε.

Αυτούς που ανησυχούσαν για την ασφάλεια των 8 Τούρκων πραξικοπηματιών καραβανάδων και δεν τους εξέδωσαν στον “σατανικό σουλτάνο”, ενώ συνεχίζουν να στηρίζουν τις μαζικές απελάσεις μεταναστών. Αυτούς που κυκλοφορούν χάρτες που απεικονίζουν τον θαλάσσιο χώρο που δικαιούται η Τουρκία οριακά αρκετό για το πλατσούρισμα των λουόμενων γειτόνων. Αυτούς που προσπαθούν να απομονώσουν την Τουρκία, χτίζοντας συμμαχίες με τη χούντα του Σίσι στην Αίγυπτο, αυτους που διοργανώνουν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις αλλά και “επιχειρηματικές” συμφωνίες για μεγα-αγωγούς φυσικού αεριού με το δολοφονικό προς τους Παλαιστίνιους κράτος του Ισραήλ: με σκοπό την αποκλειστική κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο.

Όχι, όλα αυτά δεν παραπέμπουν σε καμία περίπτωση στον ρόλο του «πυλώνα σταθερότητας» που επικαλείται το ελληνικό κράτος στην περιοχή. Ούτε σε ένα κράτος σε διαρκή κατάσταση άμυνας, για το «καλό των υπηκόων του».

Το ελληνικό κράτος και παρακράτος ήταν και είναι προκλητικό-γιατί ήταν και είναι ιμπεριαλιστικό.

Το ελληνικό κράτος έχει σαφή σχέδια για τις εμπόλεμες ζώνες γύρω του, ακόμη κι αν – ειδικά τα τελευταία χρόνια- συχνά δεν του πολυβγαίνουν.

Εμείς, απ’την άλλη, δεν ψάχνουμε τα συμφέροντά μας στα σχέδια του. Δεν συστρατευόμαστε με χούντες και κράτη δολοφόνους. Γιατί για μας είναι ξεκάθαρο πως τα σχέδια αυτά στρέφονται εναντίον μας, εναντίον του πολυεθνικού προλεταριάτου, εναντίον των αδελφών μας στην Παλαιστίνη, τη Λιβύη, τη Συρία, την Τουρκία. Δεν θα αφήσουμε τα μυαλά και τις καρδιές μας να γίνουν βορά στα κανόνια των αφεντικών, εθνικών και πλανητικών.