Τώρα ήταν η σειρά του Μάντσεστερ.
Και κάθε φορά απ’ την αρχή: και ο φόβος, και η παράνοια και οι κυνικές, ψευτοευαίσθητες μπούρδες. Οι αιματοβαμμένες μπούρδες.
Ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία συμπληρώνει κοντά δύο δεκαετίες -και οι ειδικοί των αφεντικών τον τελευταίο καιρό, με διάφορες αφορμές, δεν διστάζουν να το παραδεχτούν πλέον και ανοιχτά: η τρομοκρατία ήταν ένα χρήσιμο πρόσχημα. Η «αντιτρομοκρατία» δεν αποτελεί παρά το κρίσιμο άλλοθι για ένα ολοένα και πιο έντονο διακρατικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Όμως, ο πόλεμος δεν είναι, μόνο, σύγκρουση κρατικών συμφερόντων.

Από την 11η Σεπτέμβρη και μετά, οι δυτικοί υπήκοοι έπρεπε να πειστούν ότι οι μουσουλμάνοι είναι «απολίτιστοι», «παρανοϊκοί», «μισαλόδοξοι», «κατώτεροι», «εχθροί» του δυτικού τρόπου ζωής. Όχι για λόγους «μάχης των ιδεών». Εδώ και 15 χρόνια, η συνεπής και μαζική αντιμουσουλμανική προπαγάνδα έχει καταφέρει πρώτα απ’ όλα να οπλίσει τα χέρια των δυτικών κρατών των αφεντικών τους. Έχει καταφέρει να δικαιώσει στα μάτια των δυτικών υπηκόων τη διαχείριση ενός κομματιού της εργατικής τάξης αυτού του πλανήτη με όρους βίας και απόλυτης απαξίωσης, στα όρια του θανάτου και της καταστροφής της. Κι αυτό δεν τελειώνει στις γκρεμισμένες πόλεις της Ασίας και της Αφρικής. Συνεχίζεται με άλλους όρους στα μετόπισθεν του πολέμου: Αν η υποτίμηση της εργατικής τάξης στην Ανατολή παίρνει τη μορφή του θανάτου, στη Δύση παίρνει τη μορφή της ανεργίας, της πολιτικής απαγόρευσης, της ζωής στο όριο της επιβίωσης. Τόσα χρόνια οι δυτικοί υπήκοοι έχουν συνηθίσει να βλέπουν τα σώματα των μουσουλμάνων να πνίγονται, να στοχοποιούνται, να στοιβάζονται. Έχουν εκπαιδευτεί να βλέπουν τους μουσουλμάνους στην καλύτερη σαν κακόμοιρους, στη χειρότερη σαν «επικίνδυνους» και «ύποπτους». Πάντα, όμως, σαν ζωές που αξίζουν λιγότερο απ’ των δυτικών: ποτέ σαν ακραία υποτιμημένους εργάτες.

Στην ελλάδα η αντιμουσουλμανική προπαγάνδα δεν χρειάστηκε πολύ κόπο για να πιάσει τόπο: Εδώ το μίσος για τους μουσουλμάνους (συνήθως με την πάντα πιασάρικη μορφή του αντιτουρκισμού) ειναι πολύ παλιότερο απο τις βόμβες στο ψαχνό και τον τζιχαντισμό. Για τους ορθόδοξους ελληνάρες (από τους κρατικούς μηχανισμούς παραγωγής διακρατικών εντάσεων μέχρι την εκκλησία και την κάθε ανώνυμη ακροδεξιά λέρα που έχτισε πάνω σε θρησκείες-πατρίδες-οικογένειες τις μικροαστικές της φαντασιώσεις) αποτέλεσε αναγκαίο στοιχείο της εθνικής τους συγκρότησης -τόσο στις βρώμικες ιμπεριαλιστικές τους περιπέτειες στα ‘90s, όσο και σήμερα. Είναι και για όλα αυτά που σήμερα ο αντιμουσουλμανισμός αποτελεί και την ικανή και αναγκαία βάση για την κοινωνική αποδοχή της πολιτικής απαγόρευσης του πιο πρόσφατου κύματος (συχνά μουσουλμάνων) μεταναστών.

Η οργανωμένη κόντρα στον αντιμουσουλμανισμό σήμερα δεν είναι μόνο κόντρα στη πολεμική μηχανή. Είναι κόντρα στη βασική ιδεολογία υποτίμησης της εργασίας τα τελευταία 15 χρόνια, είναι κόντρα στη πολιτική απαγόρευση των μεταναστών εργατών, είναι κόντρα στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών γι’ αυτούς:είναι κόντρα στα σχέδια των κράτους και των αφεντικών για Εμάς.

ΧΑΡΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ σημαίνει
ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟ