Μια live stream στιγμή του πολέμου, με θεατές υποψήφιους νεκρούς:

Ο σύγχρονος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν γίνει trend στο twitter, αρκετά χρόνια προτού οι μελοδραματικές δηλώσεις ενός ουκρανού κωμικού γίνουν viral στο δίκτυο. Ξεκίνησε πριν κι απ’ το 2014, όταν το υποκινούμενο απ’ την Δύση πραξικόπημα των εκεί νεοναζί έβαλε οριστικά την ουκρανική επικράτεια σε μια διαδικασία διαρκούς εμφυλίου πολέμου. Τις τελευταίες δυο δεκαετίες, με κλιμακούμενη ένταση, το δυτικό μπλοκ συμμαχιών στο οποίο συμμετέχει η ελλάδα έχει δολοφονήσει εκατοντάδες χιλιάδες στο Ιρακ, στο Αφγανιστάν, στην Υεμένη, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Παλαιστίνη (πάντα στην Παλαιστινή).

Οι δυτικοί υπήκοοι δεν αγχώνονται σήμερα παραπάνω μόνο επειδή το πεδίο της μάχης βρίσκεται πλέον τόσο κοντά που επηρεάζει το πρόγραμμα του champions league. Είναι κι επειδή ο κεντρικός παίχτης αυτού του επεισοδίου για πρώτη φορά “δεν παίζει στην ίδια ομάδα”. Κι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για την ελλάδα. Την ελλάδα της επί ΣΥΡΙΖΑ αποφασισμένης “στρατιωτικής βάσης-κλειδί” της αλεξανδρούπολης, την ελλάδα που μέσα στην περίοδο του covid αύξησε κατακόρυφα τον στρατιωτικό εξοπλισμό της, την ελλάδα που δεν σταμάτησε ποτέ τις αντιτουρκικές κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το ισραήλ, τις ηπα και την κύπρο, την ελλάδα που έτρεξε να προσφέρει στρατιωτικό εξοπλισμό σε ένα κράτος που βρίσκεται στο επίκεντρο ενός πολέμου, απλά για να επιβεβαιώσει άλλη μια φορά τη θέση του οικοπέδου της σ’ ένα τσίρκο που μετράει νεκρούς.

Ο πόλεμος δεν είναι ταινία, ούτε βίντεο γκέημ, ακόμα κι αν, προς το παρόν, τον παρακολουθούμε μέσα από οθόνες. Δεν βοηθάει να ψάχνουμε στους αρχηγούς των κρατών για θαρραλέους ηγέτες που υπερασπίζονται την ελευθερία, ή για σατανικούς σκοτεινούς συνωμότες. Spoiler alert: Είναι όλοι τους καθάρματα, και πρώτα απ’ όλα οι δικοί μας -γιατί είναι αυτοί πρώτοι απ’ όλους που μας βλέπουν σαν αναλώσιμους. Δεν είναι ταινία και δεν είναι καλή στιγμή να ψάχνουμε για ήρωες. Αν βοηθάει να ξανακοιτάξουμε κάποιους αυτή τη στιγμή, είναι κάποιους που δεν παίζουν στις οθόνες. Είναι οι μετανάστες και οι μετανάστριες, των γειτονιών μας και των κεντρων κράτησης: είναι παιδιά άλλων στιγμών του ίδιου πολέμου και απ’ αυτούς έχουμε να μάθουμε. Όχι μόνο γιατί οι τύχες μας συνδέονται, αλλά γιατί ο πόνος και ο θυμός που κουβαλάνε είναι η ελπίδα.