ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ (Σ)ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Χαρτιά στους μετανάστες & τις μετανάστριες

σημαίνει κόντρα στα ντόπια αφεντικά.

Στα τέλη του Ιούνη, λίγο πριν τον καύσωνα, στις πίσω σελίδες κάποιων μήντια κατάφερε να στριμωχτεί μια είδηση, πριν ξεχαστεί όπως τόσα άλλα τις μέρες που ακολουθήσαν. Αυτή η είδηση έλεγε ότι το Υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης ανακήρυσσε ένα πιλοτικό πρόγραμμα βάσει του οποίου 200 ανήλικοι πρόσφυγες από Κέντρα Κράτησης της Αττικής και της Κεντρικής Μακεδονίας θα σταλούν σε χωράφια και αγροτικές μονάδες για να κάνουν “on the job training”. Θα μάθουν πάνω στην δουλειά… Κάποιοι ψέλλισαν κάτι για διαδικασίες που θυμίζουν δουλεμπόριο, κάποιοι παρέμειναν δύσπιστοι απέναντι στην ικανότητα του ελληνικού κράτους να ολοκληρώνει οποιοδήποτε πρόγραμμα που διακηρύσσεται δημοσίως. Και μπορεί αμφότεροι να ‘χουνε δίκιο. Τόσο για το πνεύμα όσο και για τον τρόπο.
Σχεδιασμοί πάντως γίνονται–μπορεί να μην διακηρύσσονται, αλλά άγνωστους δεν τους λες. Το ελληνικό κράτος και ένα σημαντικό κομμάτι των ντόπιων αφεντικών έχουνε κάνει καιρό τώρα τους σχεδιασμούς για την λεγόμενη προσφυγική κρίση και αυτοί οι σχεδιασμοί δουλεύουν -βγάζουν λεφτά. Μαντρώνοντας προλετάριους από κατεστραμμένες οικονομικά ή/και πολεμικά χώρες, σε συνθήκες χωρίς χαρτιά και πολιτικά δικαιώματα.
Θέλετε να πιάσουμε 3-4 απ’ τα πραγματάκια που δουλεύουν στην διαχείριση της «προσφυγικής κρίσης»;

>>> Οι μικρές και οι μεγάλες μαφίες (από το πέρασμα των συνόρων και το εμπόριο οργάνων μέχρι τις παράνομες υιοθεσίες και το trafficking). Περήφανο και αδηφάγο και επεκτεινόμενο κομμάτι του ελληνικού καπιταλισμού.
>>> Τα δίκτυα πολιτικού προσοδισμού που στήθηκαν είτε μέσω κρατικών κονδυλίων από ευρώπη είτε γύρω από την παρουσία ξένων και ελληνικών ΜΚΟ –φαγωμένα λεφτάκια και άκρες, ένα μοτίβο κάθολου πρωτότυπο για το ελληνικό παράδειγμα. Μπορεί να συνοδεύεται σε στιγμές κρίσης και από -όχι ιδιαίτερα επίμονα- φιλοσοφικά ερωτήματα του στυλ: «μα πού πήγαν όλα αυτά τα λεφτά;»)
>>> Η διασπορά των κέντρων κράτησης και άλλων μονάδων στέγασης με βάση τα μικροσυμφέροντα της κάθε δημοτικής αρχής -και των φίλων της.
>>> Και υπάρχει τέλος και ο πάντοτε αξιοποιήσιμος θεσμικός διαχωρισμός της εργατικής τάξης. Εξυπηρετεί την υποτίμηση (αρχικά) των θεσμικά και νομικά πιο ευάλωτων τμημάτων της και μετά όλο και μεγαλύτερων κομματιών της, τόσο στην αξία της εργασίας της όσο και στην αναπαραγωγή της. Δεν σταματήσανε ποτέ να το κάνουν και δούλεψε κάθε γαμημένη φορά: από την βάρβαρη υποτίμηση των μεταναστών εργατών και εργατριών από τα βαλκάνια στην χρυσή ελληνική δεκαετία των ‘90s, μέχρι τις ματωμένες φράουλες της μανωλάδας και τον Ασπρόπυργο.

Αυτό σημαίνει on the job training. Μαθαίνεις την δουλειά και τους άρρητους νόμους της -δουλεύοντας. Και βασικό κόλπο αυτών των δουλειών είναι το ότι οι μετανάστες παραμένουν χωρίς χαρτιά, πράγμα πολύ βολικό για όλα τα προαναφερθέντα σκουπίδια των μηχανισμών του ελληνικού κράτους και της «ελληνικής επιχειρηματικότητας». Γιατί η δουλειά είναι διατυπωμένη με όρους «έκτακτης ανάγκης: Σκάσε και δούλευε. Που ενίοτε μπορεί να γίνεται και σκάσε και ψόφα. Υποτίμηση και απαξίωση της εργασίας και της ζωής, πρώτα για αυτούς, ύστερα για όλους.

Εκτός αν κάτι μάθαμε απ’ την δουλειά, εκτός αν κάτι κάνουμε.
Για αυτούς, για εμάς.