Ειδικοί δεν είμαστε, αλλά επιτρέψτε μας…

Το 2012, στα μικρά και τα μεγάλα μήντια οι μόνοι που είχαν δικαίωμα να μιλάνε ήταν οι οικονομολόγοι, ο Βαρουφάκης και ο Στουρνάρας και διάφοροι άλλοι που υπονοούταν ότι γνώριζαν. Αν κάποια φρικαρισμένη υπάλληλος που δούλευε σε γραφείο έριχνε χριστοπαναγίες γιατί της ρίξανε τον μισθό και έλεγε ότι ο εχθρός είναι τα αφεντικό της, βάσει της παραπάνω προσέγγισης προφανώς δεν γνώριζε αρκετά (κάτι άλλο θα έφταιγε: η Μέρκελ, το εξαρτημένο κράτος της ελλάδος, το δημοσιονομικό έλλειμμα, έτσι γενικά, κάτι άλλο πάντως, όχι το αφεντικό).

Το καλοκαίρι του 2015, στα μήντια δικαιούνταν να μιλούν μονάχα διάφοροι στρατιωτικοί με δεξιό ή αριστερό ντύσιμο και βιογραφικό. Ανακοίνωναν ότι υπάρχει “μεταναστευτική κρίση” -και θα το βρουν αυτοί: θα βουλιάζουν βάρκες, θα μοιράζουν μίζες και στο τέλος θα κάνουν αίτηση για το νόμπελ ειρήνης. Οι μετανάστες που ξέφυγαν απ’ την θάλασσα και τα στρατόπεδα, λέγανε στις γειτονιές ότι έμοιαζε ώρες ώρες σαν την συνέχεια του πολέμου σε άλλο έδαφος. (Αλλά, προφανώς, τι να ξέρουν αυτοί;).

Τα τελευταία δύο χρόνια, στις οθόνες λένε ότι δικαιούνται να μιλάνε μόνο οι μπάτσοι. Και κάποιοι μπάτσοι ντυμένοι γιατροί συχνά. Και λένε σε διάφορα στυλ: μη ρωτάς πολλά, βγάλε τον σκασμό και χοροπήδα. Και λένε ότι όσοι δεν βγάζουν τον σκασμό είναι συνωμοσιολόγοι και ψεκασμένοι. Εμείς και πάλι, ειδικοί δεν είμαστε (και είμαστε περήφανες γι’αυτό) αλλά έχουμε πρόβλημα. Και θα το λέμε και θα το δείχνουμε.

Έχουν περάσει ένα κάρο “κρίσεις”· αλλά το ξέρουμε καλά πλέον: η μόνη πραγματική κρίση είναι η καπιταλιστική. Και η κριτική μας είναι εργατική, αντικρατική και αντιφασιστική. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε την νοσηρότητα όσων γίνονται και λέγονται, γιατί μόνο απ’ αυτή την σκοπιά μπορούμε να διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές που γράφουν οι (προφανείς και μη) παπαγάλοι του κράτους και των αφεντικών.

Και τώρα και πάντα.

[Τσέκαρε ολόκληρο το έντυπο εδώ]