Για την υπεράσπιση της αυτόνομης σκέψης και δράσης
– Στους καιρούς της καθολικής υπονόμευσής της

Και ξαφνικά οι υποτελείς (και) στα μέρη μας παραδίδονται ολοσχερώς στο θέαμα του πολέμου. Όπως ακριβώς, δύο χρόνια τώρα, τσακίζονται διανοητικά και ψυχοσυναισθηματικά μέσα στην ένταση του θεάματος της «πανδημίας». Όπως ακριβώς, μια δεκαετία πριν παραδόθηκαν στους κρατικούς λόγους της «οικονομικής κρίσης». Κάθε μία τέτοια οπισθοχώρηση είναι καταδικασμένη να κουβαλά τις ιδιαίτερες συνέπειες της∙ οι «μεμονωμένοι εργοδότες» που μας κόβουν τους μισθούς βαφτίζονται σύμμαχοι ενάντια στα «μνημόνια», την «Merkel» και το «ΔΝΤ»∙ οι τηλεγιατροί, οι λοιμωξιολόγοι και οι μπάτσοι που μας κλειδώνουν σπίτια μας και μας επιβάλλουν ένα σωρό αντικοινωνικές ρυθμίσεις και απαγορεύσεις γίνονται σύντροφοι στον «πόλεμο ενάντια στον αόρατο εχθρό»∙ και η ελληνική συμμετοχή στον παγκόσμιο πόλεμο (μέσα από την αποστολή πολεμικού υλικού, μέσα από την επέκταση του καθεστώτος των στρατιωτικών βάσεων στην επικράτεια, μέσα στην αδιαλλαξία του «ό,τι επιτάσσει το εθνικό συμφέρον») μπορεί να έχει σαν επίσημο soundtrack το «give peace a chance». Υπάρχει, ωστόσο, μια κοινή συνισταμένη σε όλα τα παραπάνω: είναι τα μυαλά και τα σώματα που βομβαρδίζονται από ζωντανές ροές ειδήσεων και ξερνάνε κάθε λογής βολικές βεβαιότητες πάντοτε συμβατές με την (αριστερή ή δεξιά) κρατική γραμμή. Τα social media είναι ο κατεξοχήν τόπος που λαμβάνει χώρα αυτό το ξέρασμα.

Τα περιεχόμενα αυτού του εντύπου που κρατάς στα χέρια σου δεν θέλουν να στριμωχτούν κάπου μέσα σε αυτόν το χυλό, δεν θυμίζουν τις εξυπνάδες σε διαδικτυακούς τοίχους και δεν (ανα)μετριώνται μέσω likes και reactions. Το έντυπο που κρατάς στα χέρια σου κουβαλά υπερήφανα στο πετσί του το στίγμα της αυτόνομης, στη σκέψη και στη δράση, οργάνωσης: αυτό θα πει πως οι άνθρωποι που βρισκόμαστε πίσω από την έκδοση του, η πολιτική συνέλευση του Antifa LAB δηλαδή, συζητάμε, διαφωνούμε, συμφωνούμε, χρηματοδοτούμε και τυπώνουμε αυτό το έντυπο κόντρα στις ακατάσχετες ατομικιστικές φλυαρίες, με εμπιστοσύνη στις συλλογικές μας δυνατότητες. Γιατί μόνο τέτοιου είδους μπορούν να είναι οι κόντρες ενάντια στην εποχή μας: όχι μόνο ενάντια στο ρατσισμό, το σεξισμό, τον πατριωτισμό και το μιλιταρισμό αλλά και ενάντια στην απομόνωση, τη μοιρολατρεία, την αναισθησία και την κρατική οργάνωση της σύγχυσης. Γιατί τέτοια είναι τα σώματα και τα μυαλά που μπορούν να σηκώσουν αυτές τις κόντρες: όχι ψηφιακά avatars και αλγοριθμικές σχέσεις, αλλά προλετάριες και προλετάριοι που τριγυρνάνε στους δρόμους μιας πόλης που ακόμη τους (μας) ανήκει.

[Τσέκαρε ολόκληρο το έντυπο εδώ]