Τι και αν οι κάλπες έβγαλαν πρόωρα νικητή. Όσοι και όσες έχουν ακόμα
τα μυαλά στα κεφάλια τους και όχι στο διάστημα, όσοι και όσες έχουν
τη συνείδηση ότι δεν έχουν κανένα κοινό συμφέρον με τα αφεντικά
τους, το ξέρουν: ο κοινός σχεδιασμός του συλλογικού κόμματος των
αφεντικών, η κοινή ατζέντα του κράτους, στοχεύει πρώτα και κύρια εμάς
– υλικά, διανοητικά, συναισθηματικά.

Αρκεί να θυμηθεί κανείς, τι σημαίνει για όλους αυτούς «το καλό μας»:
καραντίνα, πιστοποιητικά και μπάτσους. Αρκεί να σκεφτεί κανείς, τι
σημαίνει για όλους αυτούς εργασία: σκατά λεφτά, σκατοδουλειές – και
μπάτσους.

ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΕΝΕΞΕΙΣ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΟΥΝ.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΕΝΙΑΙΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ.

Τα διακυβεύματα του «πολιτικού σκηνικού» είναι λες και γίνονται εκλο-
γές σε κάποια άλλη εποχή, σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη. Λες και
όλες αυτές οι «εφιαλτικές προβλέψεις» για το μέλλον μας, που έκοβαν
ασταμάτητα βόλτες στα μήντια πριν λίγο καιρό, πήγαν κουβά. Λες και ο
«δύσκολος χειμώνας» πέρασε ξυστά και τώρα πάμε για άλλα: για ένα
κερδοφόρο – για τα αφεντικά του τουρισμού – καλοκαίρι. Ακόμα και τα
«ελληνοτουρκικά» είναι λες και σφύριξαν ημίχρονο.

Και κάπως έτσι το προεκλογικό μενού περιέχει μπόλικες δόσεις από
«ανάπτυξη», «σταθερότητα» και άλλα τέτοια ωραία.

Όσο και αν μας πιάνει αλλεργία με τις παραπάνω έννοιες, τα πράγματα
δεν έχουν καθόλου έτσι: ενώ τα κομματόσκυλα γαβγίζουν μεταξύ τους,
τα επιτελεία και οι καραβανάδες ετοιμάζουν τις επόμενες κινήσεις
στο πεδίο του εντεινόμενου παγκοσμίου πολέμου. Για την ακρίβεια,
στο πολύ σημαντικό πεδίο του παγκοσμίου πολέμου που γειτονεύει με
αυτή τη χώρα που μας έλαχε να ζούμε: καταρχάς, το ουκρανικό. Και,
κατ’επέκτασιν, τους διακρατικούς τσαμπουκάδες στη μαύρη θάλασσα,
το αιγαίο, την ανατολική μεσόγειο και όχι μόνο

[Για να διαβάσεις τη συνέχεια, πάτα εδώ]